Ρέα Βιτάλη
Ο τόπος μου…
Στα παιδικά μου χρόνια το αυτοκίνητο του πατέρα μου και γω στο πίσω κάθισμα…Ακριβώς πίσω από το κεφάλι του να παρατηρώ τα μάτια του μέσα από το καθρεφτάκι. Πάντα παρόν απών. Και η μάνα μου να λέει, να λέει…Απέραντη προσπάθεια αγάπης να ξεκουράσει το μυαλό του. Να το ξενοιάσει. Παραστάσεις ολόκληρες έδινε! Τέλεια μίμος. Και γελούσαν πολύ! Και γελούσαμε πολύ! Κι άλλαζαν σχήμα τα μάτια του. Ήμασταν κοντά και ωστόσο ο καθένας κοίταζε αλλού. Κι έξω η ζωή ή μέσα; Περίεργα θαρρείς με προετοίμαζε η μοίρα για το φευγιό του. Ευτυχώς εκπαιδεύτηκα να παρατηρώ μάτια…Τι να σε φοβίσει στη ζωή αν έμαθες να διαβάζεις μάτια…
Ο τόπος μου στα εφηβικά μου χρόνια ήταν το μηχανάκι μου. Κίτρινο, Honda θορυβώδες σαν κουνούπι. Και που δε πήγαινα! Ακόμα τα σημάδια στα πόδια από την εξάτμιση. Και οι έρωτες…Ακόρεστοι. Σαν να καταναλώνεις τσιπς πατατάκια. Θέλει δουλίτσα η επιλεκτικότητα. Ψέματα…Μάλλον μου έλειπε εκείνος. Κι έτρεχα να προφτάσω…Τι; Δεν ήξερα! Κι ήταν χρόνια που δεν επέβαλλαν κράνος. Κι έτσι έμαθα πώς στεγνώνει ο αέρας το δάκρυ οριζοντίως…Και κοκαλώνει στο στόμα το σάλιο από τα γέλια. Η εφηβεία έχει πολύ και από τα δύο.
Ο επόμενος τόπος μου ήταν Εκείνος. Και έμεινα κοντά του έκτοτε. Κυρίως για το χαμόγελο επιείκειας που είχε το βλέμμα του και το αεράκι που άφηνε να περνάει στην αγκαλιά μας…Σαν νάμασταν πάνω σε μηχανή πορευτήκαμε.
Αργότερα ο τόπος μας έγινε τα μάτια των παιδιών μας. Όλα τα είδα μέσα τους. Τα δικά μου, τα δικά του, τα παρελθόντα, τα παρόντα. Δε χορταίνεται το ταξίδι με βοηθό-gps, το dna του ανθρώπου.
Ο τελευταίος τόπος μας η Τήνος. Τη λάτρεψα απόλυτα! Κοντοστάθηκα σαν έτοιμη από καιρό σαν θαρραλέα. Πέταξα άγκυρα. Περίεργο για μένα…Όλο έλεγα «θα ξεσύρει». Τελικά απ΄ότι δείχνει πιάσαμε βράχο. Και είναι μεγάλη μου χαρά να σας ξεναγήσω. Στην ενδοχώρα. Στα χωριά της…Η Τήνος είναι τα ασβεστωμένα, ζωντανά χωριά της. Σχεδόν 50! Προχωρήστε λοιπόν…Σαν παλιά ταμπέλα εστιατορίου «στο βάθος κήπος»…Στο βάθος η έκπληξη.
Αν είναι Κυριακή θα σας πάω στο χωριό ΚΤΙΚΑΔΟΣ, στην εκκλησία τη Μεγαλομάτα. Μη σας μπερδεύει ότι είμαι άθρησκη και ότι σιχαίνομαι απόλυτα το παπαδαριό κάθε θρησκείας. Θα σας πάω σε ένα μαγευτικό τοπίο. Ν΄ ακούσουμε δοξολογία. Να γνωρίσετε έναν απλοϊκό, έντιμο, με μαγική φωνή παπά. Τον παπά Αντώνη.
Θα σας δείξω το ωραιότερο βλέμμα Παναγίας που απέδωσε ποτέ αγιογράφος. Θα σας συστήσω στους πιστούς. Μαρκαρισμένες σχεδόν οι θέσεις στα στασίδια όπως τις μαρκάρουν οι θλιβεροί πλούσιοι στο Nammos…Εδώ είναι αλλιώς. Μια χούφτα άνθρωποι. Και όταν συνοδεύουν το εγγόνι που έφτασε από την Αθήνα, με βρεγμένα καλοχτενισμένα μαλλιά καρφάκια και τα καλά του ρούχα…Πω πω καμάρι! «Του γιού μου κυρία Ρέα! Έφτασε από Αθήνα».
Και μετά όλο το εκκλησίασμα θα πάμε στη ταβέρνα του Βασίλη για branch… Το λέω έτσι για να μη με πείτε «γουρούνα». Και θα παραγγείλουμε φρουτάλια, την καλλίτερη του νησιού (ομελέτα με πατάτες) και κεφτέδες μέσα στο δυόσμο και ρακάκι. Και θ΄ακούμε κουβέντες από ανθρώπους που σημάδεψαν το χρόνο της ζωής τους με ονόματα πλοίων… «Όταν έρχονταν το Ναιάς;», «Όχι πιο πριν. Όταν έρχονταν το Παντελής». Και θα χαζεύουμε στο βάθος τη θάλασσα και θ΄ακούγονται τα κοκόρια μέσα από το ρέμα.
Θα σας δείξω το ωραιότερο βλέμμα Παναγίας που απέδωσε ποτέ αγιογράφος. Θα σας συστήσω στους πιστούς. Μαρκαρισμένες σχεδόν οι θέσεις στα στασίδια όπως τις μαρκάρουν οι θλιβεροί πλούσιοι στο Nammos…Εδώ είναι αλλιώς. Μια χούφτα άνθρωποι. Και όταν συνοδεύουν το εγγόνι που έφτασε από την Αθήνα, με βρεγμένα καλοχτενισμένα μαλλιά καρφάκια και τα καλά του ρούχα…Πω πω καμάρι! «Του γιού μου κυρία Ρέα! Έφτασε από Αθήνα».
Και μετά όλο το εκκλησίασμα θα πάμε στη ταβέρνα του Βασίλη για branch… Το λέω έτσι για να μη με πείτε «γουρούνα». Και θα παραγγείλουμε φρουτάλια, την καλλίτερη του νησιού (ομελέτα με πατάτες) και κεφτέδες μέσα στο δυόσμο και ρακάκι. Και θ΄ακούμε κουβέντες από ανθρώπους που σημάδεψαν το χρόνο της ζωής τους με ονόματα πλοίων… «Όταν έρχονταν το Ναιάς;», «Όχι πιο πριν. Όταν έρχονταν το Παντελής». Και θα χαζεύουμε στο βάθος τη θάλασσα και θ΄ακούγονται τα κοκόρια μέσα από το ρέμα.
Άλλη μέρα θα σας πάω τη διαδρομή ΧΩΡΑ-ΠΥΡΓΟΣ. Και θα περνάμε ανάμεσα από ξερολιθιές…Έργα τέχνης, ανθρώπων κόπος. Να στεριώσουν μποστάνι. Και θα χαζεύουμε εκκλησάκια που μόλις και κρατήθηκαν μη πέσουν στον γκρεμό. Και τοπία ξερά και άλλα πράσινα έτσι στα ξαφνικά. Θα κατεβούμε στα Καλύβια για μπάνιο. Να χαρείς θάλασσα.
Και μετά θα πάμε στα Ιστέρνια στη ταβέρνα ΘΑΛΑΣΣΑΚΙ της Αντωνίας με τα χρυσά χέρια. Και θα δεις πιάτα σαν έργα τέχνης. Την παράδοση σε σκυταλοδρομία σε χέρια έντιμα. Και σίγουρα θα μας λούσει κάποιο κύμα από περαστικό πλοίο. Μη δυσανασχετήσεις! Πες ότι κάποιος από μακριά σου στέλνει χαιρετίσματα με αλμύρα νοσταλγίας. Και μετά θα πάμε στο χωριό των μαρμαροτεχνιτών, στον ΠYΡΓΟ.
Θα περάσουμε από το σπίτι του Χαλεπά. Να ανάψουμε ένα νοητό κερί στη ψυχή μιας μεγαλοφυΐας που αναγκάζονταν να στριμώχνει το μυαλό…Και κείνο εκδικήθηκε και σαλτάρισε. Και σοκάκι το σοκάκι, καλησπέρα την καλησπέρα στις γριές που έπιασαν καρέκλα και βελονάκι ,θα καταλήξουμε στην κεντρική πλατεία κάτω από το πλατάνι για καφέ. Και θ΄ακούμε φωνές παιδικές…«Πτου ξελευτερία!» και κάποιος θα πέσει από το ποδήλατο και θα κλαίει και θα έρθει φουριόζα η μάνα του και θα τον πλακώσει και στο ξύλο…Αχ η Τήνος των ασπρόμαυρων εικόνων!
Και μετά θα πάμε στα Ιστέρνια στη ταβέρνα ΘΑΛΑΣΣΑΚΙ της Αντωνίας με τα χρυσά χέρια. Και θα δεις πιάτα σαν έργα τέχνης. Την παράδοση σε σκυταλοδρομία σε χέρια έντιμα. Και σίγουρα θα μας λούσει κάποιο κύμα από περαστικό πλοίο. Μη δυσανασχετήσεις! Πες ότι κάποιος από μακριά σου στέλνει χαιρετίσματα με αλμύρα νοσταλγίας. Και μετά θα πάμε στο χωριό των μαρμαροτεχνιτών, στον ΠYΡΓΟ.
Θα περάσουμε από το σπίτι του Χαλεπά. Να ανάψουμε ένα νοητό κερί στη ψυχή μιας μεγαλοφυΐας που αναγκάζονταν να στριμώχνει το μυαλό…Και κείνο εκδικήθηκε και σαλτάρισε. Και σοκάκι το σοκάκι, καλησπέρα την καλησπέρα στις γριές που έπιασαν καρέκλα και βελονάκι ,θα καταλήξουμε στην κεντρική πλατεία κάτω από το πλατάνι για καφέ. Και θ΄ακούμε φωνές παιδικές…«Πτου ξελευτερία!» και κάποιος θα πέσει από το ποδήλατο και θα κλαίει και θα έρθει φουριόζα η μάνα του και θα τον πλακώσει και στο ξύλο…Αχ η Τήνος των ασπρόμαυρων εικόνων!
Α!!!Μια που είπαμε πλατεία θα σε πάω μια μέρα στο χωριό ΣΜΑΡΔΑΚΙΤΟ. Νάναι βράδυ. Να περνάμε ανάμεσα από πικροδάφνες και από χλωμά δημοτικά φώτα και να καταλήξουμε στην πιο όμορφη πλατεία. Και στο χωριό KΩΜΗ…Εκεί να δεις πλατεία! Και θα φάμε στη ταβέρνα ΒΡΥΣΗ του Πόλυ και της Αγνής. Θα τους πάρουμε τηλέφωνο και μπορεί να σφάξουν κοκκόρι. Και θάναι αναμμένη γιρλάντα άσπρα φωτάκια, από δέντρο σε δέντρο, σαν Χριστούγεννα μές΄στο καλοκαίρι και θα τα φυσάει ο αέρας και θάναι η πλατεία σαν σκηνικό ιταλικής όπερας! Ξέρω, ξέρω θα λες αυτό που ζω αποκλείεται νάναι αληθινό…Είναι μια πανέμορφη κρυφή Ελλάδα.
Σε κούρασα στις διαδρομές. Θα μείνουμε Χώρα. Θα πάμε στην παραλία του ΑΓΙΟΥ ΦΩΚΑ. Την τεράστια. Δέντρα αλμυρίκια, με ασβεστωμένους κορμούς, πέτρες σμιλεμένες, απέναντι η Μύκονος και δυο πλοία που ανταμώνουν στον ορίζοντα. Ετοιμάσου να πηδήξουμε στα κύματα. Όλοι έτοιμοι περιμένουν!! Το μόνο κύμα στη ζωή που προαναγγέλλει την παρουσία του…Δεν είναι λίγο πράγμα!Θα πανικοβληθούν και οι γριές με τα τεράστια μαγιό και τα πλαστικά σκουφιά θαλάσσης…Ούτε ταινία της Φίνος Φιλμ!
Και αφού κολυμπήσουμε θα σε πάω στην ταβέρνα ΜΑΡΑΘΙΑ του Μαρίνου. Ένας επαγγελματίας που νοιάζεται πολύ να μάθει, να δοκιμάσει, να ευχαριστήσει. Και θα φάμε ψάρια στις πιο ωραίες εκδοχές. Σκορπίνα στη γάστρα με φρέσκια τηνιακή ντομάτα, δυόσμο πολύ και πατάτες!!! Και μπαρμπουνάκια γλύκισμα…Και όταν θάρθει ο λογαριασμός θα χαμογελάσεις ευχάριστα γιατί μερικοί άνθρωποι είναι εντός τόπου και χρόνου. Θέλεις κι άλλες διευθύνσεις στη Χώρα.
Το ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ του Ευριπίδη αλλά να καθίσεις στα τραπέζια στο στενό. Μάγειρας πριν οι μάγειρες ονομαστούν σεφ. Να χαζεύεις περαστικούς, να καλωσορίζει ο ένας τον άλλο στο νησί. Και για ηλιοβασίλεμα στον ΤΑΡΣΑΝΑ. Να σου κλείνει το μάτι η Παναγία από μακριά και οι βάρκες του καρνάγιο σε πρώτο πλάνο. Ή στο ΚΟΝΑΚΙ στο δρόμο προς Άγιο Σώστη για φαί από χέρια μαμάς…Ο μουσακάς!…
Και αφού κολυμπήσουμε θα σε πάω στην ταβέρνα ΜΑΡΑΘΙΑ του Μαρίνου. Ένας επαγγελματίας που νοιάζεται πολύ να μάθει, να δοκιμάσει, να ευχαριστήσει. Και θα φάμε ψάρια στις πιο ωραίες εκδοχές. Σκορπίνα στη γάστρα με φρέσκια τηνιακή ντομάτα, δυόσμο πολύ και πατάτες!!! Και μπαρμπουνάκια γλύκισμα…Και όταν θάρθει ο λογαριασμός θα χαμογελάσεις ευχάριστα γιατί μερικοί άνθρωποι είναι εντός τόπου και χρόνου. Θέλεις κι άλλες διευθύνσεις στη Χώρα.
Το ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ του Ευριπίδη αλλά να καθίσεις στα τραπέζια στο στενό. Μάγειρας πριν οι μάγειρες ονομαστούν σεφ. Να χαζεύεις περαστικούς, να καλωσορίζει ο ένας τον άλλο στο νησί. Και για ηλιοβασίλεμα στον ΤΑΡΣΑΝΑ. Να σου κλείνει το μάτι η Παναγία από μακριά και οι βάρκες του καρνάγιο σε πρώτο πλάνο. Ή στο ΚΟΝΑΚΙ στο δρόμο προς Άγιο Σώστη για φαί από χέρια μαμάς…Ο μουσακάς!…
Θα σε πάω στο χωριό ΚΑΜΠΟΣ στο Μουσείο του ΚΩΣΤΑ ΤΣΟΚΛΗ. Μουσείο; Εμένα μου μοιάζει με λεύκωμα έφηβου. Οι σημειώσεις, τα στίγματα, η διαδρομή ενός μεγάλου. Σαν να μας άνοιξε για λίγο το άσπρο κουρτινάκι και μας είπε με τον τρόπο του «για κοπιάστε». Και κάθε μέρα 6 με 8 γεμίζει ο τόπος παιδιά και δύο δασκάλες εικαστικών στέκονται στο πλευρό της φαντασίας τους και τα «πάνε» ή τα παιδιά «τις πάνε» βόλτα στην ελευθερία του νου.
Και νιώθω την ευλογία καθώς χαζεύω τους μικρούς καλλιτέχνες να εξοικειώνονται με την τέχνη και να παλεύουν με το τεράστιο φίδι του Αϊ Γιώργη στην αυλή του μουσείου και τις φωτιές του Προμηθέα…Τι σοφή, ζηλευτή διαδρομή που έκανε ο Τσόκλης! Πόσο ιερά άπλωσε την πραμάτεια του στον τόπο που αγάπησε όπως τόσοι και τόσοι καλλιτέχνες…Νησί καλλιτεχνών η Τήνος. Νάναι τυχαίο; Θα σε πάω στις μαρμάρινες χαράδρες στο ΜΑΡΛΑ. Τι γέννα γης! Από την αρχαιότητα. Τοπίο που κόβει ανάσα.
Θα σε πάω στο ΒΩΛΑΞ. Με τις ολοστρόγγυλες πέτρες και τους μύθους. Θα σε πάω ηλιοβασίλεμα να δεις περιστερεώνες στο δρόμο προς Κολυμπήθρα. Η πράσινη πλευρά του νησιού με τα μποστάνια. Θα σε πάω στη λαϊκή στη Χώρα να πάρεις αγκινάρες, κάπαρη, ντομάτες από ντόπιους αγρότες. Δεν θα φας νοστιμότερη ντομάτα από της Τήνου! Κάθε μέρα έχει λαϊκή στο λιμάνι. Και ψωμί από το φούρνο της Λουκρητίας…Ντομάτα, ψωμί, τυρί από το Τυροκομείο…Τι άλλο να θες! Θα σου γνωρίσω φιλαράκια μου ντόπια… Το Σταύρο τον υδραυλικό τον πιο ωραίο μάγκα, τη Γεωργία του Κέντρου Υγείας, το Μαθιό στην Κολυμπήθρα, τον Νώε που όποιος τον ρωτάει «τι κάνεις;» απαντάει «τον τελευταίο καιρό παρουσιάζω μικρή βελτίωση» και πολύ γελάω, το Στράτη με τη παιδική ψυχή, τη Βαγγελιώ, τη Μαριγούλα, το γκρινιάρη Τάσο, τη Ματούλα, τη Λίτσα, τη Μαριγώ, την Αθηνά, τον Αντώνη…Θέλω να σου τους γνωρίσω όλους… Θέλω να σε πάω παντού. Να χορέψουμε σε πανηγύρια. Να γίνουμε ρυθμός, μπάλος, να σκεφτούμε το Τσαρουχικό, «τι κρίμα τα νιάτα να χαραμίζονται στους νέους»… Αααα!!!
Οπωσδήποτε θα κολυμπήσουμε στη ΛΙΒΑΔΑ. Πρόσεξε! Μόνο αν έχει πολύ καλό καιρό. Δεν είναι και δυο βήματα… Αλλά είναι η πιο μαγική παραλία. Βράχια γλυπτά! Ονειρικά! Και θα ξαπλώσουμε κάτω από τα δέντρα και θα τραβήξουμε έναν υπνάκο και θα έρθουν κατσίκες να μας ξυπνήσουν και θα τις ταΐζει ο Κώστας ενώ και λίγο θα τις φοβάται… Θα σε πάω στην Παναγία. Το άφησα για το τέλος για να σου δείξω ότι Τήνος δεν είναι μόνο Παναγία. Ξέρω έχεις ν΄ανάψεις ένα κερί… Ίσως έχεις κι ένα παλιό τάμα…Τι ακούει και η Παναγία!! Είναι μη δώσεις θάρρος στον Έλληνα. Έχουν δουλίτσα «οι χάρες» ανέκαθεν…Εγώ θα προσκυνήσω τα μαρμάρινα σκαλιά… Τα «παρακαλώ» και τα «ευχαριστώ» που έσκαψαν τα μάρμαρα. Την ταπείνωση. Ηρωικοί οι άνθρωποι καθώς πορευόμαστε πονηρεμένοι απονήρευτοί, θνητοί και αθάνατοι μαζί. Που αλλού; Θα σε πάω σπίτι μου. Να σε κεράσω κρύο ρακί φαλαταδιανό.
Να σου μαγειρέψω. Θα σε πάω στο μπαλκόνι μας…Μάλλον όχι. Εκεί κάθομαι μαζί του…Και λέμε και λέμε…Αυτά που έφυγαν, αυτά που θάρθουν… (Σ΄αυτά πέφτουμε έξω συνήθως). Θα πούμε και για σένα! Θα σ΄ αποχαιρετήσω στο λιμάνι. Λατρεύω να κατεβαίνω στο λιμάνι. Μ΄αρέσει ανάμεσα στο πλήθος να ζουμάρει η καρδιά «δικούς μου». Κι αν σε βουρλίσουν οι αέρηδες…Τήνος ίσον αέρας…Πες πως είναι πείσματα και θυμοί ανθρώπων μεταφρασμένα σε ανέμους! Γιατί η ζωή είναι μικρή ρε γαμώμο! Και πώς να αφήσεις τόση ομορφιά, που ΄λεγε και ο παππούς Αρίστος…Στο επανειδείν λοιπόν! Πάντα έχει καράβι.
Και νιώθω την ευλογία καθώς χαζεύω τους μικρούς καλλιτέχνες να εξοικειώνονται με την τέχνη και να παλεύουν με το τεράστιο φίδι του Αϊ Γιώργη στην αυλή του μουσείου και τις φωτιές του Προμηθέα…Τι σοφή, ζηλευτή διαδρομή που έκανε ο Τσόκλης! Πόσο ιερά άπλωσε την πραμάτεια του στον τόπο που αγάπησε όπως τόσοι και τόσοι καλλιτέχνες…Νησί καλλιτεχνών η Τήνος. Νάναι τυχαίο; Θα σε πάω στις μαρμάρινες χαράδρες στο ΜΑΡΛΑ. Τι γέννα γης! Από την αρχαιότητα. Τοπίο που κόβει ανάσα.
Θα σε πάω στο ΒΩΛΑΞ. Με τις ολοστρόγγυλες πέτρες και τους μύθους. Θα σε πάω ηλιοβασίλεμα να δεις περιστερεώνες στο δρόμο προς Κολυμπήθρα. Η πράσινη πλευρά του νησιού με τα μποστάνια. Θα σε πάω στη λαϊκή στη Χώρα να πάρεις αγκινάρες, κάπαρη, ντομάτες από ντόπιους αγρότες. Δεν θα φας νοστιμότερη ντομάτα από της Τήνου! Κάθε μέρα έχει λαϊκή στο λιμάνι. Και ψωμί από το φούρνο της Λουκρητίας…Ντομάτα, ψωμί, τυρί από το Τυροκομείο…Τι άλλο να θες! Θα σου γνωρίσω φιλαράκια μου ντόπια… Το Σταύρο τον υδραυλικό τον πιο ωραίο μάγκα, τη Γεωργία του Κέντρου Υγείας, το Μαθιό στην Κολυμπήθρα, τον Νώε που όποιος τον ρωτάει «τι κάνεις;» απαντάει «τον τελευταίο καιρό παρουσιάζω μικρή βελτίωση» και πολύ γελάω, το Στράτη με τη παιδική ψυχή, τη Βαγγελιώ, τη Μαριγούλα, το γκρινιάρη Τάσο, τη Ματούλα, τη Λίτσα, τη Μαριγώ, την Αθηνά, τον Αντώνη…Θέλω να σου τους γνωρίσω όλους… Θέλω να σε πάω παντού. Να χορέψουμε σε πανηγύρια. Να γίνουμε ρυθμός, μπάλος, να σκεφτούμε το Τσαρουχικό, «τι κρίμα τα νιάτα να χαραμίζονται στους νέους»… Αααα!!!
Οπωσδήποτε θα κολυμπήσουμε στη ΛΙΒΑΔΑ. Πρόσεξε! Μόνο αν έχει πολύ καλό καιρό. Δεν είναι και δυο βήματα… Αλλά είναι η πιο μαγική παραλία. Βράχια γλυπτά! Ονειρικά! Και θα ξαπλώσουμε κάτω από τα δέντρα και θα τραβήξουμε έναν υπνάκο και θα έρθουν κατσίκες να μας ξυπνήσουν και θα τις ταΐζει ο Κώστας ενώ και λίγο θα τις φοβάται… Θα σε πάω στην Παναγία. Το άφησα για το τέλος για να σου δείξω ότι Τήνος δεν είναι μόνο Παναγία. Ξέρω έχεις ν΄ανάψεις ένα κερί… Ίσως έχεις κι ένα παλιό τάμα…Τι ακούει και η Παναγία!! Είναι μη δώσεις θάρρος στον Έλληνα. Έχουν δουλίτσα «οι χάρες» ανέκαθεν…Εγώ θα προσκυνήσω τα μαρμάρινα σκαλιά… Τα «παρακαλώ» και τα «ευχαριστώ» που έσκαψαν τα μάρμαρα. Την ταπείνωση. Ηρωικοί οι άνθρωποι καθώς πορευόμαστε πονηρεμένοι απονήρευτοί, θνητοί και αθάνατοι μαζί. Που αλλού; Θα σε πάω σπίτι μου. Να σε κεράσω κρύο ρακί φαλαταδιανό.
Να σου μαγειρέψω. Θα σε πάω στο μπαλκόνι μας…Μάλλον όχι. Εκεί κάθομαι μαζί του…Και λέμε και λέμε…Αυτά που έφυγαν, αυτά που θάρθουν… (Σ΄αυτά πέφτουμε έξω συνήθως). Θα πούμε και για σένα! Θα σ΄ αποχαιρετήσω στο λιμάνι. Λατρεύω να κατεβαίνω στο λιμάνι. Μ΄αρέσει ανάμεσα στο πλήθος να ζουμάρει η καρδιά «δικούς μου». Κι αν σε βουρλίσουν οι αέρηδες…Τήνος ίσον αέρας…Πες πως είναι πείσματα και θυμοί ανθρώπων μεταφρασμένα σε ανέμους! Γιατί η ζωή είναι μικρή ρε γαμώμο! Και πώς να αφήσεις τόση ομορφιά, που ΄λεγε και ο παππούς Αρίστος…Στο επανειδείν λοιπόν! Πάντα έχει καράβι.
Υ.Γ Σας είπα πολλά; Ποιος ερωτευμένος κατάφερε να τιθασεύσει ποτέ το στόμα του;
Ρέα Βιτάλη.
Πηγή: protagon.gr
Σημείωση του tiniakos.biz (Ρένος Αθηναίος)
Όσες φορές κι αν διαβάσω ένα άρθρο της Ρέας Βιτάλη το χαίρομαι τόσο πολύ που ειλικρινά δεν το χορταίνω.
Ίσως οι ωραίες ολοζώντανες εικόνες που γεμίζουν το γραπτό της.
Ίσως οι ποτισμένες με αλμύρα της θάλασσας λέξεις που χρησιμοποιεί.
Ίσως γιατί γράφει απλά, αληθινά , αλλά και με λατρεία για την κοινή μας αγάπη την Τήνο.
Ίσως…….
Ίσως…….
Ένα είναι βέβαιο ότι ο αναγνώστης χαίρεται το γραπτό της και το διαβάζει με μεγάλη ευχαρίστηση.
Γι’ αυτό αναδημοσιεύω το άρθρο της «Ο τόπος μου : Τήνος» από το protagon.gr βέβαιος ότι και οι αναγνώστες του tiniakos.biz θα το χαρούν πολύ όπως και οι αναγνώστες των άλλων ιστοσελίδων που το έχουν αναδημοσιεύσει
Δεν θέλω να πω τίποτε άλλο παρά ένα μόνο απ’ τη καρδιά μου:
Ρέα Βιτάλη σ’ ευχαριστούμε.
Ρένος Αθηναίος http://tiniakos.biz
0 Comments :
Δημοσίευση σχολίου