Γράφει ο Βαγγέλης Βιτζηλαίος
Η ιστορία της 85χρονης Κάρμεν Μαρτίνεθ που συγκλόνισε την Ισπανία, κατέδειξε την τραγική κατάσταση που επικρατεί, με τους ανθρώπους που χάνουν τη στέγη τους να
πολλαπλασιάζονται την ώρα που οι πόλεις-φαντάσματα με τα άδεια ακίνητα «στοιχειώνουν» τη χώρα του ευρωπαϊκού Νότου.
Μπορεί η ποδοσφαιρική ομάδα Ράγιο Βαγιεκάνο -στη Μαδρίτη- να παρενέβη, πληρώνοντας το ενοίκιο της ηλικιωμένης, μετά την έξωση που προκάλεσαν τα χρέη του γιου της, όμως η πραγματικότητα που διαμόρφωσε η οικονομική κρίση για χιλιάδες ιδιοκτήτες ακινήτων, που αδυνατούν να πληρώσουν το στεγαστικό τους δάνειο, είναι ζοφερή και δεν φαίνεται να αλλάζει παρά τις όποιες προσπάθειες (;) της κυβέρνησης Ραχόι.
Το 2013 ο συνολικός αριθμός των εξώσεων υπολογίζεται στις 67.189 (σε σύνολο 82.860 εντολών), όπως ανακοίνωσε το Γενικό Συμβούλιο της Δικαστικής Εξουσίας (Consejo General del Poder Judicial - CGPJ) δηλαδή 184 ανά ημέρα.
Σύμφωνα με στοιχεία της Τράπεζας της Ισπανίας 26.549 οικογένειες αναγκάστηκαν να παραδώσουν την κατοικία τους μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 2014. Από αυτές, οι 17.472 αφορούσαν δικαστικές αποφάσεις και 9.077 συμφωνίες των ιδιοκτητών με τις τράπεζες για την παράδοση των κατοικιών.
Aπό το 2007 μέχρι σήμερα, ο συνολικός αριθμός των κατασχέσεων υπολογίζεται στις 569.144 σύμφωνα με την Πλατφόρμα των Πληγέντων από τις Υποθήκες (PLataforma de Afectados por la Hipoteca - PAH) που μάχεται κατά του «κύματος» των εξώσεων. Η τραγική ειρωνεία είναι ότι στη χώρα της Ιβηρικής Χερσονήσου περίπου 3,4 εκατομμύρια ακίνητα παραμένουν κενά!
Φυσικά, η πτώση των τιμών αποτελεί πόλο έλξης για τους ξένους επενδυτές (οι οποίοι έχουν τριπλασιαστεί από το 2009) που στοχεύουν σε φθηνές αγορές ισπανικών ακινήτων.
Από τη λαίλαπα των εξώσεων, όμως, υπήρξαν και παράπλευρες απώλειες που εξέθεσαν την κοινωνικά ανάλγητη πολιτική της Μαδρίτης.
Τον Νοέμβριο του 2012 τέσσερις αυτοκτονίες σε διάστημα μίας εβδομάδας κλιμάκωσαν την κατακραυγή κατά της κυβέρνησης, η οποία αποφάσισε να πάρει μέτρα κατά του φαινομένου, αναστέλλοντας προσωρινά τις διαδικασίες, όμως λύση δεν έχει δοθεί.
Τον περασμένο Μάιο, η μη κυβερνητική οργάνωση Παρατηρητήριο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (HRW) με μια έκθεση 81 σελίδων στηλίτευσε την ισπανική κυβέρνηση για «ελλιπή δράση κατά των συνεπειών της κρίσης» για χιλιάδες οικογένειες που είχαν μείνει στο δρόμο.
Ομάδες πολιτών συγκρούστηκαν με αστυνομικούς μπροστά από διαμερίσματα που θα άδειαζαν λόγω έξωσης, ενώ κλειδαράδες και πυροσβέστες ενώθηκαν με τους διαμαρτυρόμενους.
Στα τέλη Σεπτέμβρη ένας πυροσβέστης στη Λα Κορούνια, ο Ρομπέρτο Ρίβας, αρνήθηκε να συμμετάσχει σε έξωση εις βάρος ηλικιωμένης. «Εγώ σώζω ανθρώπους, όχι τράπεζες» δήλωσε στο δικαστήριο, που του επέβαλε πρόστιμο 600 ευρώ. Κέρδισε όμως την αποθέωση από τον κόσμο και τους συναδέλφους του.
Δυστυχώς, οι εικόνες βίας και απελπισίας που προκαλούν οι εξώσεις ιδιοκτητών και ενοικιαστών με την παρέμβαση της αστυνομίας θα αργήσουν πολύ αν εκλείψουν, αφού παρά τη σχετική άνοδο στις τιμές των ακινήτων, οι επιπτώσεις από τη φούσκα που έσκασε στην Ισπανία θα κάνουν πολλά χρόνια για να σταματήσουν.
Μία κρίση που χτυπάει όχι μόνο τα εισοδήματα αλλά και την κοινωνική συνείδηση. Ηαλληλεγγύη είναι η ελπίδα.
0 Comments :
Δημοσίευση σχολίου