Είδαμε την καλύτερη παράσταση της χρονιάς: Κοινός Λόγος

Βλέποντας το σκηνικό, 
ασπρόμαυρες φωτογραφίες 
ανθρώπων αγαπημένων που 
χάθηκαν, πέντε γυναικείες 
φιγούρες να πηγαινοέρχονται 
και να αφηγούνται πότε η μία 
πότε η άλλη τη δική της ιστορία,
τραγούδια που σε πλημυρίζουν συγκίνηση… αρχίζεις και θυμάσαι…

Προσπαθούμε με «κοινό λόγο» να 
αποδώσουμε το τι είδαμε στο Φεστιβάλ 
Οίτης: 
Η καλύτερη παράσταση για το Φεστιβάλ 
ήταν γεγονός. 
Πριν καλά καλά συνειδητοποιήσεις το τι είχες ακούσει από την Κονιόρδου, 
ερχόταν η Ουζουνίδου και σε ταξίδευε αλλού! Η Κοκκίδου μαγική, μιας 
και ο τρόπος που μιλούσε σε «ταξίδευε», η Τάνια Παλαιολόγου εκφραζόταν 
με περισσότερο «κοινό λόγο» αλλά και αυτή με λίγα λόγια έλεγε τόσα πολλά!

Τέλος μία Μαρία Κατσανδρή, με την πιο δυνατή στιγμή της παράστασης: 
«Δεν είμαι εγώ που χορεύω τώρα. Ο γιος μου είναι».

Πέντε γυναίκες, πέντε ηθοποιοί με τόση δύναμη στο υποκριτικό τους ταλέντο! 
Μια παράσταση τόσο διαχρονική και κυρίως τόσο επίκαιρη σήμερα που 
ο «ρατσισμός» και τα «λάθη» όλων όσων μας κυβερνούν, οδηγούν χιλιάδες κόσμο 
σε φτώχεια, ξενιτιά… μοναξιά!

Ιστορίες από τον πρώτο πόλεμο, τη Μικρασιατική Καταστροφή, τον Δεύτερο πόλεμο, 
την Κατοχή και τέλος τον Εμφύλιο, ακούγονταν τόσο οικείες, έτσι όπως απλά 
μεταφέρονται. Ιστορίες των παππούδων και των γιαγιάδων μας που ξεριζώθηκαν 
από τις περιοχές τους, που ανταλλάχθηκαν, που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν 
σπίτια και πατρίδες και να στοιβαχτούν σε καράβια προς το άγνωστο. Γυναίκες που 
έχασαν τους άντρες τους και μάνες που έβλεπαν τα παιδιά τους να πεθαίνουν από 
την πείνα ή από τον εχθρό.

Είμαστε όλοι Μετανάστες…

Εύκολα θα μπορούσε να υποθέσει κανείς, ότι με τα τραγούδια και τις συγκεκριμένες 
αφηγήσεις, ο Κοινός Λόγος επεδίωκε τη συγκίνηση… κάτι που δεν συμβαίνει μιας και 
αυτές οι γυναίκες κάθε φορά που τελείωνε η αφήγηση τραγουδούσαν όλες μαζί, 
δίνοντάς μας με έναν τόσο ωραίο τρόπο το σύνθημα ότι «η ζωή συνεχίζεται…». 
Όλες οι ιστορίες, πραγματικές… ποιος δεν έχει ακούσει παρόμοια πράγματα από 
τους «παλιούς» της οικογένειάς του;

Οι Ελληνες στην αρχή δεν μας δέχθηκαν…

Μια κουβέντα που ακούστηκε και πόνεσε αλλά συνάμα μας υπενθύμισε το πώς 
συμπεριφερόμαστε εμείς σήμερα σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που σήμερα 
βιώνουν την ξενιτιά για διαφόρους λόγους…

Η παράσταση θα κάνει πολύ μικρή περιοδεία με άλλους 4 σταθμούς..αν την 
πετύχετε κάπου μην τη χάσετε….

Σαββατο 17 Αυγούστου (21.00) στα Λ Ο Υ Τ Ρ Α

ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ «ΚΟΙΝΟΣ ΛΟΓΟΣ»

Αφηγήσεις ανωνύμων, που καλύπτουν το διάστημα από τις ειρηνικές μέρες στη Μικρά Ασία, 
πριν από την Καταστροφή, ως τον Εμφύλιο, ενώ μας μεταφέρουν από τη Σμύρνη στον Πόντο 
κι από την Αθήνα και τον Πειραιά στα βουνά της Στερεάς Ελλάδας και της Ηπείρου.
 Το κείμενο της παράστασης βασίστηκε σε γυναικείες αφηγήσεις, που ζωντανεύουν 
ατομικές και συλλογικές μνήμες, φωτίζοντας διαφορετικά όχι μόνο την ιστορία αλλά και 
τα σύγχρονα πάθη μας.

Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, Σκηνικά-Κοστούμια:

Αντώνης Δαγκλίδης, Επιλογή & διδασκαλία τραγουδιών: Κώστας Βόμβολος, 
Επιμέλεια κίνησης: Αγγελική Στελλάτου, Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης, Φωτογραφίες: 
Μαριλένα Σταφυλίδου.

Παίζουν οι ηθοποιοί: Λυδία Κονιόρδου, Ελένη Κοκκίδου, Μαρία

Κατσανδρή, Ελένη Ουζουνίδου, Τάνια Παλαιολόγου.

Προπώληση 12€ - Ταμείο 16€ (φοιτ.- άνεργοι 12€)