Το Αιγαίο των ποιητών και των ναυτικών, των ταξιδιών και των αγώνων, γέφυρα και σύνορο Ανατολής και Δύσης, Ευρώπης και Ασίας, υπήρξε το λίκνο του Ελληνικού πολιτισμού, η κοιτίδα του ελληνικού πνεύματος, η μήτρα του Ελληνισμού, τροφός και εγγυητής της ύπαρξής του.
Είναι η «ημετέρα θάλασσα», όπως τον χαρακτηρίζει ο Πλάτωνας, «η καθ’ ημάς θάλασσα», όπως την αναγνωρίζει η Άννα η Κομνηνή.
Τα ήρεμα νερά του όργωσαν και τη ράχη των κυμάτων του “ίππευσαν” αλιείς και ταξιδευτές, έμποροι και εξερευνητές, αλλά και πολλές φορές βεβήλωσαν αλαζόνες κατακτητές.
Τα βαθυγάλανα νερά του πολλές φορές κοκκίνησαν από το αίμα, τα κύματά του έγιναν σάββανο και ο βυθός του τάφος υγρός χιλιάδων ανθρώπων, που αγωνίστηκαν, άλλοι για να το κατακτήσουν και άλλοι για να το υπερασπίσουν, καθώς όποιος ελέγχει το Αιγαίο, ελέχγει και τις όχθες του και τα εκατοντάδες διάσπαρτα νησιά του.
Δεν είναι τυχαίο ότι η πρώτη σύγκρουση Ευρώπης και Ασίας είχε στόχο την κυριαρχία στο Αιγαίο, ούτε είναι συμπτωματικό ότι η σύγκρουση αυτή κρίθηκε στη θάλασσα, με τη ναυμαχία της Σαλαμίνας.
Η αρχαία Αθήνα από το Αιγαίο άντλησε τη δύναμή της και στο Αιγαίο την έχασε, με τη ναυμαχία στους Αιγός ποταμούς
Η τύχη του Ελληνισμού πάντοτε κρίθηκε στη θάλασσα, μια ναυμαχία, άλλωστε, στο Ναυαρίνο, εξασφάλισε την εθνική μας Ανεξαρτησία...
Κι` αν ήρθαν χρόνια δίσεκτα και ο Ελληνισμός αναδιπλώθηκε και από την ανατολική όχθη του Αιγαίου ξερριζώθηκε και το Αιγαίο από γέφυρα σε σύνορο μεταβλήθηκε, στο Αιγαίο και πάλι θα κριθεί η εθνική μας αξιοπρέπεια και ελευθερία...
Τα δεδομένα, βέβαια, έχουν αλλάξει... Οι επιβουλές δεν είναι κατ` ανάγκην ένοπλες, οι κίνδυνοι δεν είναι πάντα ορατοί, οι αντίπαλοι δεν είναι εξ ορισμού εχθροί.
Η απειλή, όμως, αν και αφανής, είναι υπαρκτή, και η προσπάθεια για τη διαφύλαξη και υπεράσπιση των θαλάσσιων συνόρων της Πατρίδας γίνεται ολοένα και πιο δυσχερής.
Γιατι, οι Έλληνες Λιμενικοί, στους οποίους το καθήκον της φρούρησης του Αιγαίου έχει ανατεθεί, δεν αντιμετωπίζουν πάνοπλους επιδρομείς, αλλά εξαθλιωμένες υπάρξεις, θύματα αθώα πολέμων, συγκρούσεων και σύγχρονων δουλεμπόρων, που αναζητούν ασφάλεια και καλύτερες συνθήκες ζωής στον Ευρωπαϊκό “παράδεισο”,
Οι Έλληνες Λιμενικοί, στις εσχατιές του Αιγαίου επιτελούν ένα τιτάνιο όσο και ψυχοφθόρο έργο, καθώς πρέπει ταυτόχρονα και τα σύνορα να προστατεύουν και τις ηθικές αρχές της προστασίας της ζωής και του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων να εφαρμόζουν.
Πάνω από μια δεκαετία, τώρα, τα στελέχη του Λιμενικού Σώματος προσπαθούν να ανταποκριθούν στο αντιφατικό αυτό καθήκον με φιλότιμο, αυταπάρνηση και υψηλό φρόνημα ευθύνης, προσφέροντας ατελείωτες ώρες κοινωνικής προσφοράς σε σκληρές συνθήκες εργασίας, θέτοντας την ζωή τους σε κίνδυνο, στην αντιμετώπιση μιας από τις σοβαρότερες μορφές οργανωμένου εγκλήματος, της εμπορίας ανθρώπινων ζωών, αλλά και της λαθραίας εισόδου στη χώρα μας εγκληματικών ή και αντεθνικών στοιχείων, καμουφλαρισμένων με τη μάσκα του μετανάστη.
Και είναι γεγονός ότι το έργο και η προσφορά του Λιμενικού Σώματος έχει αναγνωρισθεί δημοσίως από τον Πρωθυπουργό της χώρας μας, εν τούτοις δεν έχουν γίνει ευρύτερα γνωστές οι συνθήκες εργασίας, ή καλύτερα επιτέλεσης της αποστολής τους, ούτε τα αποτελέσματα της ουσιαστικής αυτοθυσίας τους και ανθρωπιστικής προσφοράς τους προς τα ανθρώπινα ναυάγια, που τα κύματα του Αιγαίου ξεβράζουν στα νησιά και τις ακτές μας.
Βέβαια, όποιος πράττει το καθήκον του δεν χρειάζεται ευχαριστίες και επαίνους, αλλ` ούτε και μπορεί αδιαμαρτύρητα το “λίθο του αναθέματος” να δεχθεί, όπως πρόσφατα έχει συμβεί.
Άρκεσε ένα θλιβερό γεγονός, οφειλόμενο όχι στην ανθρώπινη ολιγωρία αλλά στη σφοδρή κακοκαιρία, πιθανόν μεγαλοποιημένο και παραποιημένο, ώστε σύνολο το Λιμενικό Σώμα και η Πατρίδα μας “στον τοίχο να στηθεί” και για βαρβαρότητα, αναλγησία, ακόμα και για δολοφονία, να κατηγορηθεί, από αυτόκλητους εισαγγελείς και εκ του ασφαλούς, όσο και επιλεκτικούς, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων Ηρακλείς, κάτι, που έντονα θυμίζει, αλλά και μακάρι να μας προβληματίσει, όσα συνέβησαν στην Αθήνα το καλοκαίρι του 406 π. Χ., δύο χρόνια πριν το τέλος του Πελοποννησιακού πολέμου.
Τότε, που ο Αθηναϊκός στόλος είχε καταγάγει μια περιφανή νίκη, ένα ναυτικό θρίαμβο,που τους εξασφάλιζε την πλήρη κυριαρχία στο Αιγαίο. Ταυτόχρονα ήταν μια νίκη του δημοκρατικού λαού πού σέ μια ύστατη προσπάθεια είχε συγκροτήσει σέ ελάχιστο χρόνο τόσο μεγάλο στόλο και τον είχε επανδρώσει πλήρως, γνωρίζοντας ότι παίζεται εκείνη τη στιγμή η τύχη της αθηναϊκής δημοκρατίας.
Αυτή τή δημοκρατική ευαισθησία εκμεταλλεύθηκαν οι ολιγαρχικοί για να σπιλώσουν τη νίκη και κατηγόρησαν τους στρατηγούς ότι δεν περισυνέλλεξαν τους ναυαγούς και τους νεκρούς, χωρίς να συνυπολογίζουν ότι στην περιοχή μαινόταν σφοδρή τρικυμία, με άλλα λόγια-σύγχρονα- ότι παραβίασαν τα ανθρώπινα δικαιώματα και δεν σεβάστηκαν το δικαίωμα της ζωής των ναυαγών, προσπαθώντας να κερδίσουν την εύνοια των λαϊκών στρωμάτων, απ` όπου προέρχονταν οι περισσότεροι ναυαγοί και νεκροί.
Ετσι, σε ένα βαρύ κλίμα φανατισμού, τρομοκρατίας και πλειοδοσίας στην υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οι νικητές στρατηγοί, εισήχθησαν σέ δίκη, με συνοπτικές και παράνομες διαδικασίες, καταδικάστηκαν σε θάνατο και εκτελέστηκαν!
Οι μικροπολιτικές σκοπιμότητες μετέτρεψαν ένα θρίαμβο σε πανωλεθρία. Η Αθήνα στερήθηκε πολύτιμους και έμπειρους στρατηγούς και ο στόλος έχασε δοκιμασμένους ναυάρχους, οι διάδοχοι των οποίων, μια και δεν δημιουργούνται έμπειροι ηγέτες από τη μια μέρα στην άλλη, άνοιξαν το δρόμο στην καταστροφή του Αθηναϊκού στόλου στους Αιγός Ποταμούς και την ήττα της Αθηναϊκής Δημοκρατίας.
Ο Ξενοφών αναφέρει ότι, αφού πέρασε λίγος καιρός, οι Αθηναίοι μετανόησαν και αποφάσισαν νά γίνει καταγγελία (προβολή) εις βάρος εκείνων που παρέσυραν το δήμο στην παράνομη δίκη και εκτέλεση των νικητών στρατηγών.
Αλλά, η μεταμέλεια δεν επανορθώνει τα σφάλματα, ούτε αναιρεί τις συνέπειές τους.... Διδάσκει, όμως, για το μέλλον!
Κι` αν στην ομαδική παράκρουση της Αθήνας το 406, ο μόνος που είχε αντιδράσει και είχε αντιταχθεί και δεν είχε υπογράψει ήταν ο Σωκράτης, είναι βέβαιο ότι στην Ελλάδα του 2014 υπάρχει όχι μόνο ένας Σωκράτης, αλλά πολλοί!
† Ο ΣΥΡΟΥ ΔΩΡΟΘΕΟΣ Β΄
(Εφημερίδα “ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ”, 22.02.2014)
0 Comments :
Δημοσίευση σχολίου