Πριν αρκετό καιρό είχα γράψει για το πώς γεννήθηκε η ΕΛΠΙΔΑ .Ενα
θέμα που άρεσε γιατί είναι χαρούμενο και αισιόδοξο. Το σημερινό ,νομίζω ότι δεν
θα αρέσει σε ορισμένους, όμως στη ζωή
μας υπάρχουν και τα δυσάρεστα και τα απογοητευτικά και αυτά θα πρέπει να
προσπαθήσουμε να διορθώνουμε.
Πρόσφατα ξαναδιάβασα την ιστορία της ανιδιοτελούς
αγωνίστριας Μαντώς Μαυρογένους και θυμήθηκα
την αγνωμοσύνη του Ελληνικού κράτους και κατ επέκταση του Ελληνικού λαού προς
αυτήν .
Μια γυναίκα δυναμική, μορφωμένη, με προσωπικότητα και πάθος για την ελευθερία
της πατρίδας ,μια ξεχωριστή προσωπικότητα της Επανάστασης. Διαθέτει όλη την
περιουσία της ,η οποία ήταν αρκετά μεγάλη, για την απελευθέρωση της ,συμμετέχει
σε πολεμικές επιχειρήσεις η ίδια . Δίνει τον εαυτό της για την πατρίδα ,όμως η
λασπολογία των ημετέρων και ίντριγκες των συντρόφων του Υψηλάντη και του Ιωάννη
Κωλέττη οδηγούν στον διωγμό και στον παραγκωνισμό της .
Μένει άστεγη και
πεθαίνει στην Πάρο πικραμένη και λησμονημένη. Δούλεψε για την πατρίδα της, προσέφερε
τον εαυτό της, την προσωπική της ζωή ,για τους συμπατριώτες της και η ανταμοιβή
της η αχαριστία και η αγνωμοσύνη, ένα χαρακτηριστικό των ανθρώπων μαζί με όλα
τα άλλα ελαττώματα που έχουμε .
Με αφορμή την ιστορία αυτή σκέφθηκα να γράψω για
την αγνωμοσύνη ,η οποία στον καιρό μας τείνει να γίνει κανόνας
ενώ η ευγνωμοσύνη γίνεται η εξαίρεση .Φυσικά όλοι την γνωρίζουμε γιατί
κατά καιρούς λίγο ή πολύ την έχουμε κάνει παρέα .Ο Μέγας στρατηλάτης Αλέξανδρος
έλεγε ‘’είναι ανθρώπινο να ακούς να σε κακολογούν μετά από μία ευεργεσία που
έκανες ‘’ Ανθρώπινο είναι. ΗΘΙΚΟ δεν είναι!
Αγνωμοσύνη είναι η μη αναγνώριση της ηθικής υποχρέωσης που έχουμε έναντι μιάς
ευεργεσίας που τύχαμε από κάποιον. Ειναι ακριβώς το αντίθετο της ευγνωμοσύνης
.’’Αν περιμαζέψεις ένα πεινασμένο σκύλο και τον ταίσεις ,δεν πρόκειται να σε
δαγκώσει ποτέ ‘’αυτή είναι η βασική διαφορά ανάμεσα στο σκύλο και τον άνθρωπο
,γιατί ο σκύλος προσπαθεί να δείξει την ευγνωμοσύνη του κατά τρόπο συγκινητικό
.
Ο αχάριστος μοιάζει με το πιθάρι που
ότι καλό κι αν ρίξεις θα πέσει στο κενό. Υπάρχουν και εκείνοι που για λίγο
αναγνωρίζουν την ευεργεσία, όταν όμως χρειασθούν και κάτι ακόμα ,το οποίο ο
ευεργέτης δεν μπορεί να τους δώσει ,στρέφονται εναντίον του .Για το λόγο αυτό,
η αχαριστία πολλές φορές σκοτώνει την φιλανθρωπία, γιατί προξενεί πόνο και
θλίψη στον ευεργέτη. Ο ευεργέτης είναι
και αυτός άνθρωπος και είναι δύσκολο να δεχθεί να εισπράττει αγνωμοσύνη ειδικά
όταν έχει δώσει όχι μόνο χρήματα αλλά κομμάτι απ τον εαυτό του.
Δεν υπάρχει άνθρωπος
που να μην δέχθηκε την αχαριστία ή να μην υπήρξε αγνώμων .Η αγνωμοσύνη είναι
ένα φαινόμενο αντικοινωνικό .Δείχνει αγενή ψυχή ,φιλαυτία και εγωισμό .Ετσι ο
ευεργετηθείς αφού λύσει το πρόβλημα του ,δεν θέλει να θυμάται ποιος τον βοήθησε
αλλά ούτε την προτέρα του κατάσταση ,γιατί νιώθει κατώτερος του ευεργέτη του. Η
αχαριστία συνδέεται άρρηκτα με το προπατορικό αμάρτημα των Πρωτοπλάστων προς τον Θεό. Oλοι οι Ελληνες φιλόσοφοι έψεξαν
τους αγνώμονες με διαφόρους τρόπους.
Οι
Αρχαίοι Πέρσες δίκαζαν και τιμωρούσαν τους αγνώμονες .Οι Εβραίοι στον Χριστό ,που
τους έσωσε και τους έδωσε το ‘’μάννα’’, πρόσφεραν χολή και σταυρικό θάνατο
’’Για την χριστιανοσύνη η αχαριστία λογίζεται χειρότερη της πορνείας . Ενα από τα θαύματα του Χριστού ήταν η ίαση
του παραλυτικού ‘’Πήγαινε και μην αμαρτάνεις και πρόσεξε να μην σε βρεί
χειρότερο κακό ‘’έτσι του είπε . Ηταν στον μόνο που του μίλησε για χειρότερο
κακό ,γιατί ήξερε ότι θα έχανε την ψυχή του .Ο ιαθείς παραλυτικός ήταν αυτός
που ράπισε το Χριστό μπροστά στον Καίάφα
όταν Τον ανέκρινε και του χρέωνε τις ψεύτικες κατηγορίες . Αυτό ήταν το
χειρότερο κακό που τον βρήκε , κατά τα
πατερικά κείμενα .
Στα χρόνια μας και
όπως ζούμε, βιώνουμε την αγνωμοσύνη
έντονα .Ειδικά σήμερα κάτω από το βάρος της οικονομικής κρίσης, ξεχνάμε τους
ευεργέτες μας, χωρίς δεύτερη σκέψη για να εξυπηρετηθούμε και να λύσουμε κάποιο
πρόβλημα της στιγμής ,τους προδίδουμε και πολλές φορές ζητάμε και να τους
βλάψουμε .
Φυσικά μας φαίνεται αδιανόητο μπρός στο δικό μας συμφέρον να βάλουμε
το συμφέρον του κοινωνικού συνόλου. Ο
Ηρόδοτο μας λέει ότι ‘’ο Λαός είναι μια κοινωνία πολύ αχάριστη ‘’ ο δε Αριστοτέλης
ρωτάει ‘’ Τι είναι αυτό που γερνάει γρήγορα? και ο ίδιος δίνει την απάντηση ‘’Η
ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ’’. Ξεχνιέται δυστυχώς
τάχιστα, και όμως αν ψάξεις να την βρείς, θα την ανακαλύψεις σε πολλά πράγματα
που σου συμβαίνουν καθημερινά .Αλλά θα πρέπει να το θέλεις !!!!
Όμως επειδή θέλω να
τελειώσω με θετικές σκέψεις και αισιόδοξα και τα πιο πάνω κάθε άλλο παρά θετικά
είναι ,αντί της αγνωμοσύνης θα τελειώσω με το αντίθετό της ,την ευγνωμοσύνη,
που είναι η γέφυρα από τα αρνητικά συναισθήματα στην ενεργοποίηση της αγάπης
και της παραδοχής του καλού που εισπράξαμε από τον Θεό ή τον συνάνθρωπο .
Ετσι κάθε φορά που αισθανόμαστε
ευγνώμονες ,εκπέμπουμε αγάπη ,χαρά ,και ηρεμία γιατί βρισκόμαστε μέσα στη χάρη
του Θεού, Τον προσελκύουμε και πολλαπλασιάζουμε τα πράγματα που αγαπάμε στη ζωή
μας και που Εκείνος μας δίνει απλόχερα .
Η ευγνωμοσύνη είναι η
μνήμη της καρδιάς ,αρκεί να υπάρχει και μνήμη στο μυαλό μας
γιά να θυμόμαστε τον ευεργέτη μας .-
Γαρυφαλλιά Πλυτά
0 Comments :
Δημοσίευση σχολίου