Το νησί της Παναγίας, των περιστερώνων, της λιτής ομορφιάς
Της Σαντρας Βουλγαρη
Το είχα τάξει πως θα πήγαινα στην Τήνο. Τότε δεν υπήρχε συγκεκριμένος λόγος, μόνο μια παλιά εκκρεμότητα. Η επιστροφή στα πάτρια εδάφη, κάποτε θα τα κατάφερνα. Κι ήρθε η ώρα. Η απόφαση βγήκε λίγο μετά τον Δεκαπενταύγουστο στο καράβι της επιστροφής στην Αθήνα με διαδρομή από Ανδρο. Δύο συμπαθητικές κυρίες κάθησαν δίπλα μου και μου περιέγραψαν το «θαύμα» που τους είχε συμβεί στην Τήνο. Μαζί μοιραστήκαμε το ταξί Ραφήνα-Πατήσια κι όταν με αποχαιρέτησαν, μου έδωσαν για δώρο ένα κουτί με αμυγδαλωτά ζυμωμένα με ροδόνερο. Λίγο μετά τον Δεκαπενταύγουστο βρεθήκαμε στην Τήνο δίχως να φοβηθούμε τα πλήθη. Ανταπόδοση ήταν η υπέρτατη γαλήνη. Είναι δυνατόν να φυσάει νύχτα μέρα, με τον αέρα να σταματάει για κανένα τρίωρο κι ύστερα άντε πάλι, και να μη σε νοιάζει; Στην Τήνο γίνεται. Είναι ένα από τα «θαύματά» της.
Ακουσα πολλά πριν πάω. Ημουν γεμάτη με εικόνες κι αισθήσεις άλλων, από ένα νησί γνωστό για την πνευματικότητά του, την καλλιτεχνική παράδοσή του, την καθαριότητα, την ομορφιά του, τον έρωτα από τα πρώτα σου βήματα σε αυτό, που προκαλεί. Πήγα ανεπηρέαστη, σχεδόν κενή, λες και επίτηδες δεν ήθελα να ερευνήσω όσα μου έλεγαν, με την επιθυμία να ανακαλύψω τη δική μου Τήνο.
Στην Παραλία του Αγίου Φωκά κοντά στη Χώρα ανθίζουν δίπλα στη θάλασσα κρινολούλουδα. Περπατάς ανάμεσά τους ξυπόλητος, η άμμος ζεστή αν και είναι νωρίς το πρωί. Ανάμεσα στα δέντρα ακουμπάς τα πράγματά σου. Θα μπορούσες να μείνεις εδώ για πάντα.
Φυσικά επισκεφθήκαμε την Ευαγγελίστρια ακολουθώντας σε παράλληλους δρόμους το κόκκινο χαλί που ανεβαίνουν γονατιστοί όσοι είδαν τις προσευχές τους να εισακούονται. Η εικόνα του Ευαγγελισμού κρυμμένη πίσω από πλήθος κοσμήματα-αναθήματα πιστών, ίσα που διακρίνεται, ενώ από το ταβάνι κάτω από καντήλια κρέμονται τα εκατοντάδες τάματα που δόθηκαν μέσα στα χρόνια. Η πορτοκαλιά που είχε δει ένας μουσουλμάνος ο οποίος ξαναβρήκε την όρασή του, καράβια του 19ου αιώνα που σώθηκαν, μορφές παιδιών, καρδιές. Περίεργο, η ατμόσφαιρα δεν είναι βαριά, ο κόσμος δεν ενοχλεί. Ανάλαφρα συναισθήματα χαράς δονούν τον χώρο σαν τους ψίθυρους των ανθρώπων που μπαίνουν λίγοι λίγοι.
Στα χωριά
Ο δρόμος μάς πάει μακριά από την Ευαγγελίστρια, σε μια διαδρομή πίσω στον χρόνο. Προορισμός ο Πύργος, το χωριό του παππού. Το κάποτε ερειπωμένο οικογενειακό σπίτι, πεντακάθαρο, φρεσκοβαμμένο, παραδομένο πλέον στην Κοινότητα. Χανόμαστε μέσα στα δρομάκια γύρω από τον πλάτανο της κεντρικής πλατείας, κολυμπάμε σε μια από τις παραλίες του Πάνορμου. Φυσάει.
Η επόμενη μέρα, περιπλάνηση στην ομορφιά της Τήνου: τα χωριά της. Το λευκό και οι βουκαμβίλιες επικρατούν. Τριπόταμος έξω από το σπίτι που έζησε ο Κορνήλιος Καστοριάδης, Αρνάδος στο πρώην Δημοτικό Σχολείο που έχει γίνει γκαλερί, Δύο Χωριά λίγο πριν δύσει ο ήλιος στο καμπαναριό της Παναγίας, Τριαντάρος σε ένα ελαιοτριβείο που φιλοξενεί έκθεση γλυπτικής, Κτικάδος μοναδικοί επισκέπτες μιας ταβερνούλας με θέα μέσα από βουνά έως πέρα στη θάλασσα. Τι ησυχία...
Είναι όμορφη η επιστροφή στη Χώρα της Τήνου, το περπάτημα στα σοκάκια της, συναπάντημα με μεσαιωνικούς κρουνούς/βρύσες και σπίτια με μαρμάρινα φουρούσια που κρατούσαν τα μπαλκόνια, ανάμεσά τους ένα με οικόσημο του Τάγματος των Ιπποτών της Ρόδου. Στο ψαράδικο συναντάμε τον πελεκάνο που ήρθε πετώντας στην Τήνο και τον κράτησαν ως μασκότ!
Η νύχτα μάς βρίσκει στα μονοπάτια της πανσελήνου. Ο αέρας σταματάει για λίγο, για πολύ λίγο. Σαν προετοιμασία για το δικό μας «θαύμα» που ετοιμάζεται να εκτυλιχθεί μπροστά στα μάτια μας. Ανατολή του ήλιου με θέα τη Δήλο. Στο βάζο τα κρινολούλουδα έχουν λυγίσει, το δωμάτιο έχει ευωδιάσει. Ξαναρχίζει να φυσάει. Είναι παραπάνω από μήνας που έχουμε επιστρέψει κι όμως συχνά ξυπνάω το πρωί νομίζοντας πως ακούω τα κύματα, τον αέρα της Τήνου...
ΠΗΓΗ: www.kathimerini.gr
Από την Καθημερινή του Σαββάτου 5-10-2013 στο ολοσέλιδο άρθρο της Σάντρας Βούλγαρη ("τηνίας εκ πατρός") για την Τήνο .
0 Comments :
Δημοσίευση σχολίου