Τον τελευταίο καιρό γίνεται πολύς λόγος για την παγκοσμιοποίηση. Είναι ένα σύγχρονο φαινόμενο που μπορεί να είναι επικίνδυνο μόνο, αν εμείς οι χριστιανοί μείνουμε μπροστά σ’ αυτό απαθείς θεατές, αυστηροί κριτές και παθητικοί αρνητές.
Δεν πρέπει να λέμε πάντα όχι σε κάθε νέα μορφή συμβίωσης της ανθρώπινης κοινωνίας. Έχουμε μια δική μας θέση, ένα λόγο δυνατό, το λόγο του Κυρίου και με αυτόν μπορούμε να είμαστε συμπληρωματικοί στις θέσεις και τις προτάσεις των άλλων, μπορούμε πράγματι εμείς οι χριστιανοί να συμπληρώσουμε την παγκοσμιοποίηση της κάθε λογής συναλλαγής, με την παγκοσμιοποίηση της αγάπης.
Είναι βέβαιο πως, η Εκκλησία ζει μέσα σε ένα κόσμο με πολλές δυσκολίες. Η αποστολή της δεν είναι εύκολη, όπως δεν ήταν εύκολη σε όλο το διάβα της ιστορίας της. Όμως μέσα από όλες αυτές τις αντιξοότητες οφείλει πάντα να μαρτυρεί την αγάπη της για το Χριστό και για τον αδελφό, να συμμετέχει στο πάθος, στο θάνατό και την ανάστασή του, να εξασφαλίζει την ενότητά της μεταξύ όλων των χριστιανών στα ουσιώδη και να εμπλουτίζεται με τη διαφορετικότητα των άλλων +στα επουσιώδη. Να καθιστά παρόντα τον Αναστημένο Χριστό μέσα στον κόσμο με τη ζωή της και το κήρυγμά της.
Δυστυχώς πολλές φορές δεν είμαστε πειστικοί κήρυκες, γιατί δεν μαρτυρούμε και με τη ζωή μας αυτό που κηρύττουμε με το λόγο μας. Ο λόγος μας και τα έργα μας δεν ταυτίζονται. Δεν υπάρχει συνέπεια και συνέχεια στο λόγο και στη ζωή. Εύκολα κηρύττουμε αλλά δύσκολα βιώνουμε. Είμαστε αδέλφια, όμως δεν ζούμε σαν αδέλφια. Ακόμη και το αυτονόητο της αγάπης και της αδελφοσύνης, της συνεργασίας και της καταλλαγής, το θεωρούμε «είδος πολυτελείας» ακόμα και μεταξύ χριστιανών. Εκδηλώσεις κατανόησης και αδελφικής αγάπης, που θα έπρεπε να είναι πράξεις καθημερινές, θεωρούνται εκδηλώσεις πρωτόγνωρες και εντυπωσιακές, γιατί είναι σπάνιες.
Η Εκκλησία για να κηρύττει την αγάπη πρέπει πρώτα να την βιώνει και για να την βιώνει πρέπει συνεχώς να την ανανεώνει. Δεν έχουμε όμως αρκετό θάρρος, μας λείπει η απαραίτητη δύναμη, μείναμε κλεισμένοι εγωιστικά «στο υπερώο του εγωισμού» μας και φαίνεται πως ακόμη ζούμε κεκλεισμένων των θυρών για το φόβο όχι πια των Ιουδαίων αλλά δυστυχώς των ίδιων των Χριστιανών! Χρειάζεται να συμπροσευχόμαστε. Αν η προσευχή του χριστιανού είναι δύναμη τότε η συμπροσευχή των χριστιανών είναι παντοδύναμη. Ποια είναι αυτή η χριστιανική Αρχή, που μπορεί να παραμένει χριστιανική και να απαγορεύει τη συμπροσευχή μεταξύ των Χριστιανών;
Όταν μεταξύ μας όλοι οι Χριστιανοί αληθινά αγαπιόμαστε, παρά τις όποιες ακόμη διαφορές μας, τότε θα μπορούμε δικαιωματικά αλλά και αποτελεσματικά να κηρύττουμε την αγάπη και στους άλλους. «και από αυτό θα γνωρίσουν ότι είστε μαθητές μου, αν αγαπάτε ο ένας τον άλλο»
ΑΝ
0 Comments :
Δημοσίευση σχολίου