Επειδή με τις δύο τελευταίες εκλογές επισκόπων: του νέου Επισκόπου Σύρου και Θήρας Σεβασμιοτάτου π. Πέτρου και του νέου Αρχιεπισκόπου των Καθολικών της Αθήνας, Σεβασμιοτάτου π. Σεβαστιανού Ροσσολάτου, ακούστηκαν πολλά και περίεργα γύρω από τον τρόπο με τον οποίο γίνεται η εκλογή ενός επισκόπου, μας ζήτησαν να αναφερθούμε στο θέμα αυτό.
Στις 30/7/2014 στον ιστότοπο amen.gr ο κ. Αριστείδης Πανώτης, εμπειρογνώμων στα εκκλησιαστικά θέματα, στις διορθόδοξες και διεκκλησιαστικές σχέσεις, αλλά και στην Ιστορία της Εκκλησίας και στην Χριστιανική Τέχνη, τακτικό μέλος Συνοδικών Επιτροπών της Εκκλησίας της Ελλάδος από το 1976 και τακτικός αρθρογράφος της Εκκλησιαστικής Αλήθειας από της επανασυστάσεως της, έγραψε εμπεριστατωμένο, όπως πάντα, άρθρο με τίτλο:«Η Ρώμη, η εκλογή των Επισκόπων της και... τα καθ' ημάς»! Θελήσαμε λοιπόν να ικανοποιήσουμε την επιθυμία αναγνωστών μας μεταφέροντας το πρώτο μέρος αυτού του άρθρου που πιστεύουμε ,ότι σε γενικές γραμμές απαντά στο ερώτημα των αναγνωστών μας.
«Κάθε φορά που προκύπτει ζήτημα εκλογής νέων επισκόπων εκδηλώνεται περίσκεψη σε πολλούς επαΐοντες αν ο σημερινός τρόπος εκλογής ανταποκρίνεται στην αποστολική και κανονική παράδοση της Εκκλησίας και συμφωνεί μαζί της η Συνείδηση της Εκκλησίας. Η τάξη όσων Εκκλησιών έχουν σαφή συνείδηση του μυστηρίου της ιεροσύνης δείχνει με πόση προσοχή αναζητούνται οι κατάλληλοι κληρικοί που επωμίζονται το βάρος του επισκόπου της κοινωνίας των πιστών κάθε τοπικής Εκκλησίας. Η πρόσφατη χειροτονία στη Σύρο του νέου επισκόπου των εκεί Ρωμαιοκαθολικών π. Πέτρου Στεφάνου επανέφερε στη μνήμη μου την εξονυχιστική διαδικασία ανεύρεσης φερέγγυου προσώπου που θα κληθεί να συνεχίσει τη σωστική αποστολή μιας τοπικής Εκκλησίας. Η έρευνα του πρώτου ιστορικού της Εκκλησίας Ηγήσιππου στη Ρώμη και στη Κόρινθο περί τα μέσα του Β΄ αιώνα για να διακριβώσει την εγκυρότητα του «συνάδοντος της ομοφροσύνης» της πίστεως, δηλαδὴτου «consensus» των επισκόπων της Ρώμης περί την πίστη, ήταν η προϋπόθεση της αναζητήσεως «των αμέμπτως και οσίως προσφερόντων τα δώρα της επισκοπής», όπως γράφει ο αποστολικός Πατέρας και επίσκοπος Λυώνος Ειρηναίος. Αυτή η άμεμπτη και όσια προσφορά της Ευχαριστίας φαίνεται πως ήταν βασικό κριτήριο για την επιλογή της προσωπικότητας που άγρυπνα θα επισκοπεί την ομοφροσύνη και την ενότητα του εκκλησιαστικού σώματος και θα χαράσσει υπεύθυνα τις γραμμές της πορείας προς το μέλλον.
Το θεσμικό κέντρο της Ρωμαϊκής Καθέδρας φαίνεται πως εκ παλαιού επιμελείται για να καταγραφεί το «συνειδέναι» της τοπικής Εκκλησίας για την επιλογή του κανονικού ηγέτη της. Ίσως γιατί μέσα από τη Συνείδηση της Εκκλησίας ακούγεται και η φωνή του Θεού που επισημαίνει το υγιές εκκλησιαστικό φρόνημα του επισκόπου που τιμά την ιερή αποστολή του. Έτσι δεν χρησιμοποιείται κάποιος «Κατάλογος προς αρχιερατεία», που ήταν άγνωστη διαδικασία στην αρχαία Εκκλησία. Η αναζήτηση αρχίζει από την χηρεύουσα επισκοπή. Γιά να διακριβωθούν τα πνευματικά και μορφωτικά προσόντα των υποψηφίων η διαδικασία ξεκινά εκ των κάτω, εκ του κλήρου και του λαού της κενής επαρχίας, για να φθάσει στη κορυφή της επιλογής του ενός.
Η αρμοδία συνοδική αρχή της Ρώμης για την αναζήτηση του κατάλληλου προσώπου αποστέλλει εντελώς μυστικά γράμματα σε σεβαστούς κληρικούς και ευσεβείς λαϊκούς της χηρεύουσας επαρχίας που δεσμεύονται με το «απόρρητο της εξομολογήσεως»! Με αυτά ζητείται η προσωπική γνώμη τους για τους άξιους για την αρχιεροσύνη από τη τοπική Συνείδηση της Εκκλησίας. Οι παραλήπτες προτείνουν πρόσωπο ή πρόσωπα με τη ρητή προϋπόθεση ότι δεν έχουν καμιά συγγένεια ή συναλλαγή ή φιλία ή άλλη δέσμευση και υποχρέωση. Μετά γίνεται η επεξεργασία των προτάσεων και σχηματίζεται η σειρά των τριών πρώτων που πλειοψηφούν, δηλαδή ένα είδος «Τριπρόσωπου». Σε περίπτωση που δεν βρίσκονται εντόπιοι υποψήφιοι, τότε αυτοί αναζητούνται σε γειτνιάζουσα επαρχία ή από κάποιο μοναχικό τάγμα που διακονεί την Εκκλησία της περιοχής.
Στη δεύτερη φάση η ίδια αυτή Ρωμαϊκή αρχή ζητεί με τον ίδιο τρόπο από άλλους σεβαστούς κληρικούς και ευσεβείς λαϊκούς ποιά είναι η «Έξωθεν καλή μαρτυρία» για τα προτεινόμενα τρία πρόσωπα και διενεργεί πάλι απόρρητη εξέταση των επιδόσεων τους κατά τίς ιερατικές και θεολογικές σπουδές τους ως και τα περί της διαγωγής και της ανατροφής τους, καθώς και τα της ισορροπίας του χαρακτήρα τους και τα των υφιστάμενων πνευματικών χαρισμάτων τους. Της υποψηφιότητας εκ προοιμίου αποκλείονται οι ρέποντες «επὶτον φιλόσαρκον και ηδονικὸνβίον» και οι τρέφοντες «νηπιώδη Δεσποτομανία», καθώς και οι κάθε λογής θεσιθήρες, που διψούν για τιμές, δύναμη και πλούτη. Όλα αυτά αντικειμενικά προσμετρούνται κατά την σύνταξη των σχετικών εκθέσεων που υποβάλλονται στην αρμόδια Αρχιερατική Σύνοδο του Βατικανού η οποία μελετά τα δεδομένα και προκρίνει εκείνον που πραγματικά ακούει το ερώτημα του Ιησού προς τόν Σίμωνα (Πέτρο) γιό του Ιωνά: «Μ' αγαπάς; τότε Βόσκε τα πρόβατά μου»(Ιω.κα΄,17-18). Επειδή έκφανση της σταθερής αγάπης προς τον Χριστό είναι η ακεραιότητα του εκκλησιαστικού φρονήματος τιμάται ο εκλεκτός με την αρχιερατική αξία. Με τη διαδικασία αυτή προστατεύεται το λειτούργημα του«Πρώτου» της Ρωμαϊκής Καθέδρας Επισκόπου Ρώμης Πάπα, ο οποίος «ονομάζει» τόν «εψηφισμένο» επίσκοπο με παπική βούλλα (Βulla) και εντέλλεται τη χειροτονία του και την ενθρόνισή του. Για τη συνεχή ανανέωση του επισκοπικού σώματος η Ρώμη στηρίζει την ενεργό διακονία κάθε επισκόπου της μόνον μέχρι το 75ο έτος της ηλικίας του. Μετά ο επίσκοπος υποβάλει θεληματικά τη παραίτησή του στον «Πρώτο» του και εκείνος θα αποφασίσει πότε θα την κάνει αποδεκτή και αν θα χρησιμοποιηθούν και πάλι οι γνώσεις και η εμπειρία του σε άλλους αγιαστικούς και πνευματικούς τομείς της Εκκλησίας του».
0 Comments :
Δημοσίευση σχολίου