Μύθοι & Ιστορία για τον Τσικνιά

Μύθοι & Ιστορία για τον Τσικνιά

Δεσπόζοντας στον ομώνυμο πορθμό από όπου ξεκινά το Ικάριο πέλαγος, ο Τσικνιάς βρίσκεται στην ανατολική πλευρά της νήσου. Εμπειρικά έχει διαπιστωθεί ότι όταν στην κορυφή του βουνού επικάθεται λευκό νέφος,
στο νησί θα πνεύσουν δυνατοί βοριάδες. Σύμφωνα με τη μυθολογία, εδώ βρίσκονταν το ανάκτορο του Βασιλιά των Ανέμων, Αίολου, από όπου και άνοιγε τους ασκούς του.


Ένας άλλος μύθος θέλει σε αυτό το μέρος να κρύφτηκαν τα παιδιά του Βορέα, Ζήτης και Κάλαης. Είχαν μπαρκάρει μαζί με άλλους 50 πολεμιστές στην Αργώ για να πάρουν πίσω το Χρυσόμαλλο Δέρας. Το καΐκι έπιασε στεριά λίγο πριν τα Στενά για να επισκευαστούν κάποιες ζημιές στο σκαρί του. Τότε, οι δύο νεαροί λιποτάκτησαν στις πλαγιές του Τσικνιά. 

Η πράξη τους θεωρήθηκε άνανδρη και κάκιστο παράδειγμα για τους υπόλοιπους ναυτικούς. Έτσι, ο Ηρακλής, για να τους τιμωρήσει, τους σκότωσε χωρίς να περάσουν από δίκη. Όταν έμαθε τα νέα ο πατέρας τους έφτασε στο βουνό για να θρηνήσει τα παιδιά του και από τότε το επισκέπτεται συνεχώς. Μία άλλη εκδοχή του μύθου αναφέρει πως ο Ηρακλής τοποθέτησε πάνω τους τάφους των δύο ανδρών μία πελώρια λίθινη στήλη, η οποία κουνιέται με την πνοή του Βορέα.

Σύμφωνα με μία ακόμη ιστορία στον Τσικνιά, ο Ποσειδώνας έπνιξε το μικρό Αίαντα, υιό του Οϊλέα από τη Λοκρίδα. Ο Αίας είχε πάει με στόλο 40 καραβιών στην Τροία για να ελευθερώσουν την Ωραία Ελένη. Όταν τελείωσε ο πόλεμος, πήρε το δρόμο της επιστροφής. Όμως η θεά Αθηνά, που ήταν ιδιαίτερα θυμωμένη μαζί του, διότι είχε διακορεύσει την Κασσάνδρα μέσα σε ναό της, άλλαζε συνεχώς τη ρότα των πλοίων του. Τελικά τον οδήγησε στον Καφηρέα, όπου για να τον τιμωρήσει έπνιξε το στόλο του. Ο Ποσειδώνας που τον προστάτευε έσωσε το δικό του σκάφος. Έτσι κατέληξε στους πρόποδες του Τσικνιά. Από περιγραφές του Ομήρου προκύπτει πως τότε το βουνό ήταν μεγαλύτερο, ενώ ένα βραχώδες τμήμα του σε σχήμα αγκάλης εισχωρούσε στη θάλασσα. Όταν πάτησαν στη στεριά, οι υπόλοιποι του πληρώματος ευχαρίστησαν τους θεούς. Ωστόσο ο Αίας, για ακόμη μία φορά, έδειξε την αστείρευτη ασέβειά του. Εξοργισμένος ο Ποσειδώνας έδωσε ένα δυνατό χτύπημα με την τρίαινά του και βούλιαξε στην άβυσσο τον Αίαντα μαζί με το συγκεκριμένο κομμάτι γης, που ονομάζονταν Γυραιές Πέτρες. Μετά από αρκετές μέρες, το άψυχο κορμί του ξεβράστηκε στη Μύκονο, όπου και θάφτηκε.

Σύμφωνα με ενδείξεις, κατά την αρχαιότητα, μία από τις δώδεκα φυλές της Τήνου, οι Γυραιοί ή Γυριώτες, είχαν εγκατασταθεί στην περιοχή του Τσικνιά, που τότε ονομάζονταν Γύρας ή Γύρος (πάνω από το σημερινό χωριό Στενή). Τα μονοπάτια, οι σπηλιές και τα κρυφά, υπόγεια περάσματα μαρτυρούν πως ο Τσικνιάς αποτελούσε καταφύγιο των ντόπιων από τις εχθρικές επιδρομές για πολλούς αιώνες. Κατά τη διάρκεια των βυζαντινών χρόνων και της ενετοκρατίας, βιγλάτορες έλεγχαν από τις κορυφές του βουνού τις θάλασσες από τη Μύκονο και την Πάρο μέχρι την Ικαρία και τη Χίο. Όταν διέκριναν τουρκικά ή άλλα πειρατικά σκάφη άναβαν φωτιές και ενημέρωναν με αυτό τον τρόπο το Κάστρο και τους οικισμούς ολόκληρου του νησιού.

Σήμερα, τέσσερις εκκλησίες κοσμούν τις πετρώδεις και γεμάτες φρύγανα πλαγιές του Τσικνιά: η Αγία Αικατερίνη, η Παναγία η Λάζαρη, ο Άγιος Παντελεήμονας και ο Προφήτης Ηλίας. Η εξερεύνηση του βουνού μέσα από τους χωματόδρομους αποτελεί μία πανέμορφη εμπειρία. Επισημαίνεται ακόμη πως ο Τσικνιάς συγκαταλέγεται στις περιοχές «NATURA 2000, των Κυκλάδων» του Υ.ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε.

Με πληροφορίες: TinosIsland

Φωτογραφικό Υλικό: www.imaginarytinos.blogspot.gr