ΠΑΝΗΓΥΡΙΣΕ ΤΟ ΠΑΡΕΚΚΛΗΣΙΟ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΑΓΓΕΛΑΣ ΣΤΟΝ ΚΟΥΜΑΡΟ ΤΗΝΟΥ

Την Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2016, εορτή της Αγίας Άγγελας Μerici, Ιδρύτριας του Μοναχικού

Τάγματος των Ουρσουλινών Αδελφών, πανηγύρισε το Παρεκκλήσιο της Αγίας στον οικισμό Κουμάρο. Το Παρεκκλήσιο αυτό ανήκει στην Αρχιεπισκοπή και το φροντίζουν οι Μοναχές Ουρσουλίνες της Τήνου.

Στις 4:30 το απόγευμα τελέστηκε Αρχιερατική Θεία Λειτουργία από το Σεβασμιότατο π. Νικόλαο και συλλειτούργησαν μαζί οι ιερείς της Τήνου: Π. Φραγκίσκος Βιδάλης, π. Δημήτριος Δαλέζιος, π. Νικόλαος Ψάλτης και π. Ιωάννης Σκλάβος. Για μια χρονιά ακόμη το Παρεκλήσι της Αγίας Άγελλας αποδείχτηκε μικρό για χωρέσει περισσότερα από εκατό άτομα τα οποία προσήλθαν στην πανήγυρη για να τιμήσουν την Αγία Άγγελα και να δοξάσουν και ευχαριστήσουν το Θεό για τα μεγαλεία που Εείνος έκανε ανά τους αιώνες μέσα στην Εκκλησία με την προσευχή και ενεργό δράση των Μοναχών Ουρσουλινών.

Ήταν ταυτόχρονα μια ικεσία θερμή προς τον Θεό να μην αφήσει την τοπική μας Εκκλησία χωρίς αφιερωμένους σε Εκείνον.

Σήμερα, δυστυχώς, μόνο μία μοναχή υπενθυμίζει τη λαμπρή ιστορία που έγραψαν οι Ουρσουλίνες Μοναχές στα δύο νησιά της Νάξου και της Τήνου.

Τα πολλά παιδιά που γεννήθηκαν στα νησιά μας και αφιέρωσαν στον Κύριο τη ζωή τους, έχουν συγκεντρωθεί «στο κλεινό άστυ» και σαν κομήτες που και που κάνουν την ευχάριστη παρουσία τους ανάμεσά μας, υπενθυμίζοντάς μας πως δεν μας ξεχνούν! Έχουμε ένα παράπονο και μάλιστα πικρό και μόνο η δική τους παρουσία μπορεί να διώξει αυτή την πικρία. Γιατί μας άφησαν μόνους;

Μετά την ανάγνωση του Ιερού Ευαγγελίου ο Αρχιεπίσκοπος απευθυνόμενος στη συναγμένη Εκκλησία είπε:

Η σημερινή πανήγυρη προς τιμήν της Αγίας Άγγελας μου δίνει την ευκαιρία να αναφερθώ σε ένα πρόβλημα που έντονα με απασχολεί και σίγουρα προβληματίζει τους ιερείς μας, αλλά και όσες και όσους αγαπούν την Εκκλησία.

Οι Εκκλησίες μας την ημέρα της Κυριακής φαίνονται πολύ μεγάλες σε σχέση με τον αριθμό των εκκλησιαζομένων. Το ποσοστό εκκλησιασμού έχει μειωθεί πολύ. Δεν νομίζω ότι υπάρχει ενορία, η οποία να εξασφαλίζει κάθε Κυριακή ποσοστό μεγαλύτερο από 40%.

Ένα άλλο δεδομένο είναι ηλικία των εκκλησιαζομένων κατά την ημέρα της Κυριακής. Γένεται αισθητή η απουσία των παιδιών, των εφήβων και των νέων στην Κυριακάτικη Θεία Λειτουργία και τις άλλες λατρευτικές πράξεις ή θρησκευτικές εκδηλώσεις της Εκκλησίας.

Το μεγαλύτερο μέρος των ενεργών μελών της Εκκλησίας μας είναι κάποιος ηλικίας και αυτό ανησυχεί, πιστεύω όλους μας.

Υπάρχουν ενορίες που ενώ έχουν παιδιά εκείνα είναι σχεδόν παντελώς απόντα, από κατά την Κυριακάτικη Θεία Λειτουργία. Τα μέλη της Εκκλησίας μας που δραστηριοποιούνται στη ζωή της Εκκλησίας είναι πάντοτε τα ίδια, ενώ υπάρχουν και άλλα, τα οποία έχουν χαρίσματα που ο Κύριος τους έχει δώσει και χρειάζονται βοήθεια για να τα ανακύψουν και να τα αναπτύξουν, προσφέροντάς τα στην υπηρεσία της ενοριακής κοινότητας.

Ένα μεγάλος αριθμός πιστών επιστρέφει στο Ναό περιστασιακά, όταν οι λατρευτικές πράξεις αποκτούν κοινωνικό χαρακτήρα, όπως είναι μία η Βάπτιση, ο Γάμος, η Εξόδια Ακολουθία, το Μνημόσυνο το Πανηγύρι. Αυτές οι λατρευτικές πράξεις κινδυνεύουν να επικεντρώσουν την προσοχή μας όχι στον Κύριο αλλά στο πρόσωπο που λαβαίνει το Μυστήριο ή στην οικογένεια στην οποία θέλουμε να δείξουμε τη συμπάθειά, τη συμμετοχή στη χαρά ή στη λύπη ανάλογα με το γεγονός στο οποίο είμαστε παρόντες. Αυτό δεν είναι κακό, είναι καλό αλλά δεν είναι αρκετό!

Λείπουν οι έφηβοι και οι νέοι και οι νέες που Σήμερα το Μυστήριο του Γάμου αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα και συνεχώς αυξάνουν οι συμβιώσεις από την μια μεριά πριν το Γάμο και οι χωρισμοί μετά το Γάμο.

Ένα άλλο πρόβλημα είναι οι νέες ιερατικές και μοναχικές κλήσεις. Από πολλά χρόνια δεν έχει παρουσιαστεί μία έφηβος ή μία κοπέλα που να θελήσει να ακολουθήσει την αφιερωμένη στον Κύριο ζωή μέσω της μοναχικής ζωής. Αλλά και οι έφηβοι και νέοι μας δεν είναι αρκετά γενναιόδωροι για να συνειδητοποιήσουν ότι από αυτούς εξαρτάται το αύριο της Εκκλησίας μας.

Δεν χρειάζεται να αναζητήσουμε ποιος φταίει σ’ αυτό διότι φταίμε όλοι. Το να λέμε ότι φταίνε οι άλλοι είναι εύκολο και ανεύθυνο. Μας βοηθά να βγάζουμε από πάνω μας την ευθύνη αλλά δεν είναι σωστό να κρίνουμε και να κατακρίνουμε απαλλάσσοντας τον εαυτό μας από κάθε ευθύνη. Ο κάθε ένας φέρνει τη δική του ευθύνη και ανάλογα με τη θέση που κατέχει μέσα στην Εκκλησία φταίει λιγότερο ή περισσότερο.

Οι ιερείς είναι λίγοι και παρόλα αυτά καλύπτουν τόσες πνευματικές και υλικές ανάγκες. Αλλά τι γένεται με το αύριο; Το αύριο δεν ετοιμάζεται αύριο αλλά σήμερα. Σήμερα πρέπει να προβλέψουμε για να υπάρξουν και αύριο ιερείς μοναχοί και μοναχές, διότι οι σημερινοί δεν είμαστε αιώνιοι. Εκκλησία χωρίς ιερείς δεν μπορεί να υπάρξει και μία Εκκλησία χωρίς μοναχούς και μοναχές είναι ακρωτηριασμένη. Διότι ο Ιερέας εξασφαλίζει την τέλεση των Μυστηρίων και ιδιαίτερα της Ευχαριστίας η οποία δημιουργεί και τρέφει την Εκκλησία. Ο μοναχός και η μοναχή είναι μια ζωντανή μαρτυρία της ολοκληρωτικής αφιέρωσης στο Θεό. Όμως σήμερα μοναστήρια συνεχώς αδειάζουν, σχολεία περνούν από τους μοναχούς σε λαϊκούς κοινωνικά έργα όπως οίκοι ευγηρίας και νοσοκομεία ή παραδίνονται σε λαϊκούς ή κλείνουν. Όλα αποτελούν δυσοίωνες καταστάσεις.

Αλίμονο μας όμως αν χάσουμε την ελπίδα μας στο Θεό και την αισιοδοξία μας. Οφείλουμε λοιπόν να συνεχίσουμε να προσευχόμαστε για ιερατικές και μοναχικές κλήσεις. Ο Κύριος ξέρει αν έχουμε ή δεν έχουμε. Και αν αυτό που έχουμε μας αρκεί. Αφήνουμε σε Εκείνον να το κρίνει και εμείς θα συνεχίσουμε να του ζητούμε διότι ο θερισμός είναι πολύς και οι εργάτες λίγοι. Ο ίδιος μας είπε κτυπάτε και θα σας ανοιχτεί, ζητείτε και θα λάβετε. Σας ζητώ να έρχεστε στο Βρυσί κάθε τελευταία Πέμπτη του μήνα στη συλλογική προσευχή της Εκκλησίας γι’ αυτό το σκοπό.

Πιστεύω ότι η Αγία Άγγελα θα είναι ευχαριστημένη σήμερα που δεν μίλησα για τη ζωή της αλλά απλώς υπενθύμισα ότι οφείλουμε να εξασφαλίσουμε μία συνέχεια στην ιερατική και μοναχική ζωή στην οποία συνέβαλε με την ίδρυση του μοναχικού της τάγματος στο οποίο μάλιστα, από ταπεινοσύνη, δεν έδωσε το δικό της όνομα αλλά το όνομα μίας αγίας Ούρσουλας, μάρτυρας, υπενθυμίζοντας σε όσους την ακολούθησαν και την ακολουθούν ότι οφείλουν αν όχι να φθάσουν στο μαρτύριο τουλάχιστο να δίνουν καθημερινά μαρτυρία για την ολοκληρωτική αφιέρωσή τους στο Θεό. Αμήν.