Η Αναγγελία Του Πάσχα Στην Περάστρα της Τήνου

Τη Δευτέρα της διακαινησίμου εβδομάδας ο Αρχιεπίσκοπός μας, όπως κάθε χρόνο, πήγε στην μικρή ενορία του Αγίου Γεωργίου στην Περάστρα Τήνου και τέλεσε με τον εφημέριο π. Πέτρο Σοκολόφσυκι την Πανηγυρική Αναστάσιμη θεία Λειτουργία.

Πολλοί πιστοί προσήλθαν στην πανήγυρη και τόσο ο ναός όσο και στο προαύλιο του ήταν κατάμεστος από πιστούς και φιλέορτους.

Τα ασματικά μέρη της Θείας Λειτουργίας συνόδευε στο αρμόνιο ο εκ Κώμης Γιάννης Αρμακόλλας και ο εκ Σύρου Κώστα Δάβιος.

Επειδή οι πιστοί έφθαναν στο τόπο της πανήγυρης σταδιακά ο Αρχιεπίσκοπος μίλησε στη συναγμένη πριν από την απόλυση και έτσι δόθηκε η δυνατότητα τόσο στους πρώτους αφιχθέντες, όσα και στους τελευταίους το κήρυγμα για τη σημασία του Πάσχα και του τρόπου που οφείλουμε να το εορτάζουμε.

Είπε ο Αρχιεπίσκοπος

Μερικές μέρες πριν ήταν Μ. Παρασκευή: συμμετείχαμε στο Πάθος του Χριστού, συγκλονιστήκαμε, διότι όλοι έχουμε έναν λόγο για να είμαστε στενοχωρημένοι, όλοι έχουμε έναν πόνο που θέλουμε να μοιραστούμε. Αλλά το να μοιραστούμε τη χαρά μας με τους άλλους αυτό δεν το ζητούμε ούτε και το προσπαθούμε συχνά στη ζωή μας.

Το Πάσχα του Κυρίου, όταν γίνει Πάσχα δικό μας και η Ανάστασή του, εγγύηση της δικής μας Ανάστασης, είναι πιο μεγάλη χαρά που μπορεί να αισθανθεί ένας χριστιανός στην ζωή του.

Τις μέρες αυτές ψάλλουμε,: Αυτή είναι η ημέρα που έκανε για μας ο Κύριος ας αγαλλιάσουμε και ας ευφρανθούμε κατ’ αυτήν».

Αυτό γίνεται αδελφοί μου και αδελφές μου αυτές τις ημέρες και όλες της ημέρες αυτής της εβδομάδας, σε παραλίες, σε καταπράσινα λιβάδια και λαγκάδια, σε πανέμορφες πλαγιές βουνών και σε πεδιάδες και προπάντων σ’ αυτό το όμορφο χωριό της Περάστρας που το διασχίζει το ακούραστο ποταμάκι, σύμβολο του Ιορδάνη ποταμού που μας υπενθυμίζει το Βάπτισμά μας και τις υποχρεώσεις που πηγάζουν από αυτό με την σπουδαιότερη όλων των εντολών που είναι η αγάπη.

Στη ζωή μας είναι πιο δύσκολο να χαρείς για χαρά του άλλου, παρά να συμπάσχεις στον πόνο του. Γι' αυτό πολλές φορές, η ευλάβειά μας στον Εσταυρωμένο είναι, στην πραγματικότητα, μια ευλάβεια στον πόνο μας, τον οποίο τον προεκτείνουμε στον Θεό.

Με αυτά τα λόγια , προς Θεού δεν θέλω να προσβάλλω, κανένα αδελφό μας που είναι άρρωστος ή στο κρεβάτι του πόνου. Όσοι είναι καθηλωμένοι στο θυσιαστήριο του πόνου αισθάνονται, πράγματι, πως συμμετέχουν, όπως ο Κυρηναίος, στον Δρόμο του Σταυρού του Διδασκάλου.

Δεν μιλώ γι’ αυτούς τους αδελφούς μας, σέβομαι απόλυτα τον πόνο τους και συμμετέχω σ’ αυτόν. Μιλώ για όλους εμάς, για όλους τους άλλους, που επιμένουμε να ψάχνουμε έναν εσταυρωμένο, όχι έναν Αναστημένο! Αν ψάχνουμε τον νεκρό Ιησού, αδελφοί, σφάλουμε διότι τον ψάχνουμε σε λάθος τόπος. Οι λευκοφόροι άγγελοι πληροφόρησαν τις μυροφόρες ότι δεν πρέπει να αναζητούν τον Αναστημένο μεταξύ των νεκρών. Αναστήθηκε δεν είναι εδώ, δηλαδή στο μνήμα. Σε άλλο τόπο να τον αναζητήσετε.

Αναρωτιέμαι αν η απουσία του Θεού, για την οποία πολύ συχνά παραπονιόμαστε, δεν είναι συνδεδεμένη με το γεγονός πως αναζητούμε έναν Θεό νεκρό κι όχι έναν ζωντανό. Απευθυνόμαστε στον Θεό, τις περισσότερες φορές, μόνο όταν υπάρχει μια επιτακτική ανάγκη, μια μεγάλη δυσκολία.

Σχεδόν ποτέ δεν ακούγεται μια προσευχή σαν αυτή: “Άκου, Θεέ, είμαι ερωτευμένος, αγαπώ τη ζωή, τα βλέπω όλα ρόδινα. Είμαι γεμάτος χαρά για το μωράκι μου που πρόκειται να γεννηθεί. Σήμερα νιώθω πραγματικά καλά! Θέλεις, Θεέ, να χαρείς μαζί μου”;

Πολύ συχνά τον Ιησού, στον οποίο πιστεύουμε, τον θεωρούμε νεκρό, και νομίζουμε πως θα Τον ευχαριστήσουμε φέρνοντάς Του τα αρώματα δηλαδή τις όποιες ευλάβειές μας για να αλείψουμε το πτώμα Του, όπως έκαναν οι μυροφόρες...!

Ο Ιησούς είναι νεκρός όταν τον κρατάμε έξω από τη ζωή μας, είναι νεκρός αν μένει κλεισμένος στα αρτοφόρια των εκκλησιών χωρίς να βγαίνει στον δρόμο μαζί μας, είναι νεκρός αν ο λόγος του δεν σπάει τη θάλασσα του πάγου που κάνει σκληρή την καρδιά μας.

Είναι νεκρός κι ενταφιασμένος όταν η πίστη μας γίνεται μια θρησκεία χωρίς πίστη, ένα πατροπαράδοτο θρησκευτικό έθιμο χωρίς η φωτιά της παρουσίας Του να καίει τη ζωή μας και τη ζωή των άλλων, όπως έκαιγε τις καρδιές όταν ερμήνευε τις Γραφές στους δύο απογοητευμένους και σκυθρωπούς μας μαθητές που έφυγαν από την Ιερουσαλήμ και πήγαιναν στο χωριό τους την Εμμαούς, διότι δεν είχαν δει ακόμη αναστημένο το Δάσκαλό τους και νόμισαν πως λάθος είχαν καταλάβει, όταν τους είχε υποσχεθεί ότι την τρίτη ημέρα θα αναστηθεί.

Ο Χριστός παραμένει για μας ακόμη νεκρός, η πίστη αν η πίστη δεν αλλάζει την οικονομία μας, την πολιτική μας, τις σχέσεις μεταξύ των Εκκλησιών και μεταξύ των λαών. Δεν πρέπει να, ξεχνάμε πως είμαστε πρώτα άνθρωποι και μετά χριστιανοί καλοί χριστιανοί θα είμαστε και σωστοί άνθρωποι

Όχι, ο Ιησούς δεν είναι νεκρός. Είναι ζωντανός. Δεν ανένηψε, δεν είναι ζωντανός στη σκέψη μας, ούτε μετενσαρκώθηκε... Όχι! Είναι αληθινά αναστημένος και παρών, είτε το πιστεύουμε είτε όχι, είτε το συνειδητοποιούμε είτε όχι, Εκείνος είναι ζωντανός! Από αυτή την πίστη γεννιέται η χριστιανική χαρά, και η χριστιανική χαρά είναι μια ξεπερασμένη θλίψη! Είναι αδελφοί μου και αδελφές μου μια αιώνια χαρά, διότι Αληθώς Ανέστη ο Κύριος!

Μετά την απόλυση, ο Σύλλογος Κώμης – Περάστρας και Μοναστηρίων πρόσφερε γεύμα σε όλους τους επισκέπτες του γραφικότατου χωριού της Τήνου που έχει ανάγκη από την ευαισθησία και την προσοχή των τοπικών αρχόντων. Είναι ακόμη ένας ανεκμετάλλευτος θησαυρός, που δεν μπορεί όμως να περιμένει επ’ αόριστον!