Ο Τάσος (ΤΑΖ) Θεοδωρόπουλος υποκλίνεται για άλλη μια φορά στο τεράστιο ταλέντο της γυναίκας που μπορεί να σε κάνει να φρικάρεις ή να κλάψεις χωρίς όρια, με την ίδια ευκολία που μπορεί να τραγουδάει το «Άνοιξε Πέτρα».
Η μανιάτικη καταγωγή της είναι παρά πάνω από φανερή στη λιτή, απόκοσμη παρουσία της αλλά και στο ταλέντο της φωνής της που αναμιγνύει τα παραδοσιακά μοιρολόγια με την όπερα και τα blues. Tην avant garde του Ιάννη Ξενάκη, τα ουρλιαχτά τρόμου των ηρώων του Έντγκαρ Άλαν Πόε, τους επιθανάτιους ρόγχους των νεκρών από AIDS, τις προσευχές στον Σατανά, τη μελωδική, εφηβική ηλεκτροπόπ των Erasure. Κάθε της ζωντανή εμφάνιση είναι ένα τεράστιο πολιτιστικό γεγονός (όσοι την έχουμε απολαύσει στην Ελλάδα, στο Παλλάς και το Λυκαβηττό είναι δύσκολο να την ξεχάσουμε) και κάθε της δίσκος είναι μια μοναδική ακουστική εμπειρία που δύσκολα μπορείς να τον παίξεις στη διαπασών χωρίς οι γείτονες να καλέσουν την αστυνομία.
Γεννημένη το 1955 από ελληνορθόδοξους γονείς στο Σαν Ντιέγκο της Καλιφόρνια η Diamanda Galas, έζησε από πρώτο χέρι την πανδημία του AIDS στις αρχές της δεκαετίας του 80 μετά το θάνατο του αδερφού της. Και αποφάσισε να αφιερώσει τις μοναδικές φωνητικές της ικανότητες (η φωνή της έχει έκταση τεσσάρων οκτάβων και περιγράφεται από τους ειδικούς ως «ικανή για τον απόλυτο φωνητικό τρόμο») ενάντια στην υποκρισία όσον αφορά το AIDS, τις ψυχικές ασθένειες, την αδικία, και τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Ασκώντας δριμεία κριτική στην ρωμαιοκαθολική εκκλησία και χρησιμοποιώντας συχνά για αλληγορικό όχημα της την ευρύτητα της goth κουλτούρας και τον Σατανά ως μια έκφραση όλων των ανθρώπινων δεινών (η πρώτη της δισκογραφική δουλειά ονομαζόταν «Litanies of Satan» και ήταν εμπνευσμένη από το ομότιτλο ποίημα του Μποντλέρ). Μία από τις πλέον συγκλονιστικές της δισκογραφικές δουλειές, ήταν το 2004, το «Defixiones, Will and Testament: Οrders from the Dead». Μία 80λεπτη ηχογράφηση αφιερωμένη στους Έλληνες, Ασύριους και Αρμένιους που έπεσαν θύματα της Τούρκικης Γενοκτονίας.
Πολυβραβευμένη και ασυμβίβαστη, η Diamanda Galas, δεν διστάζει να εκπλήξει με συνεργασίες που φαινομενικά δεν έχουν καμία σχέση με το σύμπαν της, όπως τα εξαιρετικά φωνητικά της σε άλμπουμ των Erasure αλλά και οι κινηματογραφικές φωνητικές της συμμετοχές. Κάνοντας τη φωνή της μάγισσας στο «Κόναν ο Βάρβαρος» του 1982, τα φωνητικά των θηλυκών βαμπίρ στον «Δράκουλα» του Κόπολα το 1992. Και φέτος, στην με διαφορά πιο τρομακτική ταινία της χρονιάς που κυκλοφορεί από την Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου στις ελληνικές αίθουσες, έχοντας σπάσει τα ταμεία στις Η.Π.Α.
To «Τhe Conjuring – Το κάλεσμα» σε σκηνοθεσία του Τζέιμς Γουάν. Μια ταινία βασισμένη σε πραγματική ιστορία στοιχειώματος και εξορκισμού, που αποτίνει με εξαιρετικό τρόπο, φόρο τιμής στην κλασσική παράδοση ανάλογων ταινιών της δεκαετίας του 70 όπως «Ο Εξορκιστής» και το «The Amityville Horror» και αναφέρεται σε ένα περιστατικό που αντιμετώπισαν οι πιο διάσημοι ερευνητές στην ιστορία της παραψυχολογίας, Εντ και Λορέιν Γουόρεν. Μια καθηλωτική εμπειρία κινηματογραφικού τρόμου, που έπρεπε να περιμένω μέχρι το τέλος των τίτλων για να καταλάβω τι έκανε τις φωνές των δαιμονισμένων να ακούγονται τόσο ανατριχιαστικές: H Diamanda Galas σε κινηματογραφικό Dolby Stereo που σε κάνει να παγώνεις πάνω στην καρέκλα σου, περισσότερο κι από αυτά που βλέπεις στην οθόνη.
Πηγή: iefimerida.gr
Ο Τάσος (ΤΑΖ) Θεοδωρόπουλος υποκλίνεται για άλλη μια φορά στο τεράστιο ταλέντο της γυναίκας που μπορεί να σε κάνει να φρικάρεις ή να κλάψεις χωρίς όρια, με την ίδια ευκολία που μπορεί να τραγουδάει το «Άνοιξε Πέτρα».
Η μανιάτικη καταγωγή της είναι παρά πάνω από φανερή στη λιτή, απόκοσμη παρουσία της αλλά και στο ταλέντο της φωνής της που αναμιγνύει τα παραδοσιακά μοιρολόγια με την όπερα και τα blues. Tην avant garde του Ιάννη Ξενάκη, τα ουρλιαχτά τρόμου των ηρώων του Έντγκαρ Άλαν Πόε, τους επιθανάτιους ρόγχους των νεκρών από AIDS, τις προσευχές στον Σατανά, τη μελωδική, εφηβική ηλεκτροπόπ των Erasure. Κάθε της ζωντανή εμφάνιση είναι ένα τεράστιο πολιτιστικό γεγονός (όσοι την έχουμε απολαύσει στην Ελλάδα, στο Παλλάς και το Λυκαβηττό είναι δύσκολο να την ξεχάσουμε) και κάθε της δίσκος είναι μια μοναδική ακουστική εμπειρία που δύσκολα μπορείς να τον παίξεις στη διαπασών χωρίς οι γείτονες να καλέσουν την αστυνομία.
Γεννημένη το 1955 από ελληνορθόδοξους γονείς στο Σαν Ντιέγκο της Καλιφόρνια η Diamanda Galas, έζησε από πρώτο χέρι την πανδημία του AIDS στις αρχές της δεκαετίας του 80 μετά το θάνατο του αδερφού της. Και αποφάσισε να αφιερώσει τις μοναδικές φωνητικές της ικανότητες (η φωνή της έχει έκταση τεσσάρων οκτάβων και περιγράφεται από τους ειδικούς ως «ικανή για τον απόλυτο φωνητικό τρόμο») ενάντια στην υποκρισία όσον αφορά το AIDS, τις ψυχικές ασθένειες, την αδικία, και τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Ασκώντας δριμεία κριτική στην ρωμαιοκαθολική εκκλησία και χρησιμοποιώντας συχνά για αλληγορικό όχημα της την ευρύτητα της goth κουλτούρας και τον Σατανά ως μια έκφραση όλων των ανθρώπινων δεινών (η πρώτη της δισκογραφική δουλειά ονομαζόταν «Litanies of Satan» και ήταν εμπνευσμένη από το ομότιτλο ποίημα του Μποντλέρ). Μία από τις πλέον συγκλονιστικές της δισκογραφικές δουλειές, ήταν το 2004, το «Defixiones, Will and Testament: Οrders from the Dead». Μία 80λεπτη ηχογράφηση αφιερωμένη στους Έλληνες, Ασύριους και Αρμένιους που έπεσαν θύματα της Τούρκικης Γενοκτονίας.
Πολυβραβευμένη και ασυμβίβαστη, η Diamanda Galas, δεν διστάζει να εκπλήξει με συνεργασίες που φαινομενικά δεν έχουν καμία σχέση με το σύμπαν της, όπως τα εξαιρετικά φωνητικά της σε άλμπουμ των Erasure αλλά και οι κινηματογραφικές φωνητικές της συμμετοχές. Κάνοντας τη φωνή της μάγισσας στο «Κόναν ο Βάρβαρος» του 1982, τα φωνητικά των θηλυκών βαμπίρ στον «Δράκουλα» του Κόπολα το 1992. Και φέτος, στην με διαφορά πιο τρομακτική ταινία της χρονιάς που κυκλοφορεί από την Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου στις ελληνικές αίθουσες, έχοντας σπάσει τα ταμεία στις Η.Π.Α.
To «Τhe Conjuring – Το κάλεσμα» σε σκηνοθεσία του Τζέιμς Γουάν. Μια ταινία βασισμένη σε πραγματική ιστορία στοιχειώματος και εξορκισμού, που αποτίνει με εξαιρετικό τρόπο, φόρο τιμής στην κλασσική παράδοση ανάλογων ταινιών της δεκαετίας του 70 όπως «Ο Εξορκιστής» και το «The Amityville Horror» και αναφέρεται σε ένα περιστατικό που αντιμετώπισαν οι πιο διάσημοι ερευνητές στην ιστορία της παραψυχολογίας, Εντ και Λορέιν Γουόρεν. Μια καθηλωτική εμπειρία κινηματογραφικού τρόμου, που έπρεπε να περιμένω μέχρι το τέλος των τίτλων για να καταλάβω τι έκανε τις φωνές των δαιμονισμένων να ακούγονται τόσο ανατριχιαστικές: H Diamanda Galas σε κινηματογραφικό Dolby Stereo που σε κάνει να παγώνεις πάνω στην καρέκλα σου, περισσότερο κι από αυτά που βλέπεις στην οθόνη.
Η μανιάτικη καταγωγή της είναι παρά πάνω από φανερή στη λιτή, απόκοσμη παρουσία της αλλά και στο ταλέντο της φωνής της που αναμιγνύει τα παραδοσιακά μοιρολόγια με την όπερα και τα blues. Tην avant garde του Ιάννη Ξενάκη, τα ουρλιαχτά τρόμου των ηρώων του Έντγκαρ Άλαν Πόε, τους επιθανάτιους ρόγχους των νεκρών από AIDS, τις προσευχές στον Σατανά, τη μελωδική, εφηβική ηλεκτροπόπ των Erasure. Κάθε της ζωντανή εμφάνιση είναι ένα τεράστιο πολιτιστικό γεγονός (όσοι την έχουμε απολαύσει στην Ελλάδα, στο Παλλάς και το Λυκαβηττό είναι δύσκολο να την ξεχάσουμε) και κάθε της δίσκος είναι μια μοναδική ακουστική εμπειρία που δύσκολα μπορείς να τον παίξεις στη διαπασών χωρίς οι γείτονες να καλέσουν την αστυνομία.
Γεννημένη το 1955 από ελληνορθόδοξους γονείς στο Σαν Ντιέγκο της Καλιφόρνια η Diamanda Galas, έζησε από πρώτο χέρι την πανδημία του AIDS στις αρχές της δεκαετίας του 80 μετά το θάνατο του αδερφού της. Και αποφάσισε να αφιερώσει τις μοναδικές φωνητικές της ικανότητες (η φωνή της έχει έκταση τεσσάρων οκτάβων και περιγράφεται από τους ειδικούς ως «ικανή για τον απόλυτο φωνητικό τρόμο») ενάντια στην υποκρισία όσον αφορά το AIDS, τις ψυχικές ασθένειες, την αδικία, και τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Ασκώντας δριμεία κριτική στην ρωμαιοκαθολική εκκλησία και χρησιμοποιώντας συχνά για αλληγορικό όχημα της την ευρύτητα της goth κουλτούρας και τον Σατανά ως μια έκφραση όλων των ανθρώπινων δεινών (η πρώτη της δισκογραφική δουλειά ονομαζόταν «Litanies of Satan» και ήταν εμπνευσμένη από το ομότιτλο ποίημα του Μποντλέρ). Μία από τις πλέον συγκλονιστικές της δισκογραφικές δουλειές, ήταν το 2004, το «Defixiones, Will and Testament: Οrders from the Dead». Μία 80λεπτη ηχογράφηση αφιερωμένη στους Έλληνες, Ασύριους και Αρμένιους που έπεσαν θύματα της Τούρκικης Γενοκτονίας.
Πολυβραβευμένη και ασυμβίβαστη, η Diamanda Galas, δεν διστάζει να εκπλήξει με συνεργασίες που φαινομενικά δεν έχουν καμία σχέση με το σύμπαν της, όπως τα εξαιρετικά φωνητικά της σε άλμπουμ των Erasure αλλά και οι κινηματογραφικές φωνητικές της συμμετοχές. Κάνοντας τη φωνή της μάγισσας στο «Κόναν ο Βάρβαρος» του 1982, τα φωνητικά των θηλυκών βαμπίρ στον «Δράκουλα» του Κόπολα το 1992. Και φέτος, στην με διαφορά πιο τρομακτική ταινία της χρονιάς που κυκλοφορεί από την Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου στις ελληνικές αίθουσες, έχοντας σπάσει τα ταμεία στις Η.Π.Α.
To «Τhe Conjuring – Το κάλεσμα» σε σκηνοθεσία του Τζέιμς Γουάν. Μια ταινία βασισμένη σε πραγματική ιστορία στοιχειώματος και εξορκισμού, που αποτίνει με εξαιρετικό τρόπο, φόρο τιμής στην κλασσική παράδοση ανάλογων ταινιών της δεκαετίας του 70 όπως «Ο Εξορκιστής» και το «The Amityville Horror» και αναφέρεται σε ένα περιστατικό που αντιμετώπισαν οι πιο διάσημοι ερευνητές στην ιστορία της παραψυχολογίας, Εντ και Λορέιν Γουόρεν. Μια καθηλωτική εμπειρία κινηματογραφικού τρόμου, που έπρεπε να περιμένω μέχρι το τέλος των τίτλων για να καταλάβω τι έκανε τις φωνές των δαιμονισμένων να ακούγονται τόσο ανατριχιαστικές: H Diamanda Galas σε κινηματογραφικό Dolby Stereo που σε κάνει να παγώνεις πάνω στην καρέκλα σου, περισσότερο κι από αυτά που βλέπεις στην οθόνη.
Πηγή: iefimerida.gr
0 Comments :
Δημοσίευση σχολίου