Το 1862 ιδρύεται στην Τήνο οργανωμένο μοναστήρι Ουρσουλινών Μοναχών. Ήταν ένα ξεκίνημα για ένα λαμπρό μέλλον, που έμελλε να στεγάσει ταυτόχρονα ή διαδοχικά
ορφανοτροφείο, οικοτροφείο, γαλλικό Γυμνάσιο,
πανεπιστήμιο, ελληνικό δημοτικό, ταπητουργία, ραπτική, αργαλειούς κλπ. Ουσιαστικά είναι επίτευγμα της αγγλικής καταγωγής Μαρίας-Άννας Ληβς, η οποία γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1825 και είχε ασπαστεί το μοναχικό σχήμα των Ουρσουλινών από το 1853. Δυο χρόνια μετά την εγκατάστασή τους στην Τήνο, είχε ήδη σχηματιστεί μια μικρή κοινότητα από τέσσερις αδελφές και ένα σχολείο, όπου φοιτούσαν εικοσιτέσσερα κορίτσια του νησιού. Το 1876-1877, έχουμε αιτήσεις απ’ όλο το χώρο της Ανατολής για να γίνουν δεκτές μαθήτριες στο Σχολείο των Λουτρών.ορφανοτροφείο, οικοτροφείο, γαλλικό Γυμνάσιο,
Το 1890 το δυναμικό του Σχολείου αριθμεί 36 καλόγριες (13 ελληνίδες Τηνιακές, 13 Γαλλίδες και οι υπόλοιπες διαφόρων εθνικοτήτων), και 102 μαθήτριες (54 καθολικές και 48 ορθόδοξες).
Κατά την περίοδο 1910-1930,περίοδος της μεγάλης ακμής της Σχολής, φοιτούν σ’ αυτήν περισσότερες από 300 οικότροφες μαθήτριες απ’ όλο τον ελλαδικό κόσμο. Κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η Σχολή έκλεισε, αφού ήταν δύσκολη τόσο η φοίτηση όσο και η ασφάλεια των μαθητριών. Μετά τον πόλεμο η επαναλειτουργία ήταν δύσκολη. Οι νησιώτες εγκατέλειπαν τα νησιά τους για να αναζητήσουν δουλειά στην πρωτεύουσα ή στις μεγάλες πόλεις. Η Τήνος άδειαζε και τα χωριά ερήμωναν. Ελλείψει μαθητριών, το Σχολείοπεριορίζεται στα παιδιά του δημοτικού, το οποίο λειτούργησε μέχρι το 1984.
Οι Αδελφές παρέμειναν στα Λουτρά μέχρι το έτος 1985, προσφέροντας εκπαιδευτικό έργο σε χιλιάδες μαθήτριες από την Τήνο τα νησιά του Αιγαίου, την Αθήνα και τις παραλιακές Πόλεις της Μικράς Ασίας.
Η ιστορία αυτού του μοναχικού Τάγματος είναι στενά δεμένη με την ιστορία της τοπικής μας Εκκλησίας. Αρχίζει στις 15 Ιουλίου του μακρινού 1704 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Από το έτος 1993 η ζωή των αδελφών στην Τήνο, εκτός από τη μαρτυρία μιας ζωής αφιερωμένης εις τον Κύριο, εξασφαλίζει και μία πολύμορφη υπηρεσία στους διάφορους τομείς της ποιμαντικής ζωής της τοπικής Εκκλησίας.
Οι Αδελφές παραμένουν πάντοτε στη διάθεση της Εκκλησίας, έτοιμες να αναλάβουν κάθε έργο σημαντικό ή ασήμαντο, δύσκολο ή απλό, αρκεί αυτό να αποδίδει δόξα στο Θεό και να υπηρετεί το Χριστό στο πρόσωπο κάθε ανθρώπου.
Η Ουρσουλίνα μοναχή δεν περιορίζεται στους τοίχους ενός σύγχρονου μοναχικού κελιού, αλλά δίνει ένα ενεργό παρόν μέσα στην κοινωνία και την Εκκλησία. Ασχολείται με τους ευαίσθητους τομείς του ευαγγελισμού, της κατήχησης, της μόρφωσης και της κοινωνικής συμπαράστασης.
Στα τριακόσια χρόνια παρουσίας των αδελφών Ουρσουλινών στο νησί της Τήνου αυτοί οι τομείς δέχτηκαν την ανεκτίμητη προσφορά τους. Η κατήχηση ήταν και είναι η πρώτη προτεραιότητά τους. Η σωστή και ολοκληρωμένη μόρφωση μέσα από την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση των κοριτσιών της Τήνου και όλου του Αιγαίου, ήταν για πολλά χρόνια σχεδόν έργο μονοπωλιακό. Η κοινωνική δράση τους, η προσφορά εργασίας σε πολλές οικογένειες και αργότερα σε πολλές κοπέλες των φτωχών χωριών μας, κάλυψε πολλές ανάγκες σε δύσκολες στιγμές της οικογενειακής και ατομικής οικονομίας.
Ποια όμως η αναγνώριση εκ μέρους της τοπικής Εκκλησίας και της τοπικής Πολιτείας αυτής της μεγάλης προσφοράς τους;
Οι Αδελφές της Τήνου γνωρίζουν καλά τον τρόπο που η τοπική Εκκλησία τους απέδειξε τον τελευταίο καιρό την ευγνωμοσύνη της και τις ευχαριστίες της.
Η πολιτεία, οφείλει να δει ακόμη με μεγαλύτερη ευαισθησία αυτό το απαράμιλλου κάλους και ομορφιάς ιστορικό μνημείο της Μονής και Σχολής Ουρσουλινών στα Λουτρά. Οφείλει να προχωρήσει σε αναζήτηση πόρων, που θα βοηθήσουν αυτή τη «μικρή ακρόπολη της Τήνου» όχι απλώς να υπάρχει, αλλά και να παραμείνει χώρος πνευματικής, εκπαιδευτικής και πολιτιστικής δραστηριότητας.
Οι χώροι αυτοί και σήμερα παράγουν πολιτισμό.
Αυτός ο ιερός και ιστορικός χώρος, δεν πρέπει πια να παραμένει άψυχος και άφωνος γιατί υπήρξε το προπύργιο και το εκπαιδευτήριο της μάθησης, της τέχνης και του πολιτισμού.
Ιερά Μονή Ουρσουλινών
Αναμφισβήτητα, η Μονή, που στέκεται στο ίδιο σημείο, στο χωριό Λουτρά, πάνω από 300 χρόνια, αποτελεί ένα σημαντικό κληροδότημα της ιστορίας του νησιού. Στις εγκαταστάσεις της φιλοξενούνταν η περίφημη Ελληνογαλλική Σχολή, στην οποία προγυμνάστηκαν πολλές γενιές κοριτσιών από όλη την Ελλάδα. Επιπρόσθετα, οι μοναχές, ταγμένες στη φιλανθρωπία, στην ηθική και στην κοινωνική προσφορά παρείχαν απλόχερα τη βοήθειά τους στους ντόπιους, άλλοτε κάτω από ευνοϊκές, αλλά, τις περισσότερες φορές, κάτω από τις δύσκολες συνθήκες των καιρών.
Το συγκρότημα περικλείει τα δύο βασικά οικοδομήματα (μοναστήρι και σχολή), τον κήπο και το προαύλιο. Το Καθολικό, που τιμά την Ιερά Καρδία του Ιησού, ανοικοδομήθηκε το 1870 παραπλεύρως και έχει την πόρτα του στον κοινοτικό δρόμο. Από αρχιτεκτονικής απόψεως, το σύνολο των μοναστηριακών χώρων διακρίνεται για την εσωστρέφεια και την απόλυτη απομόνωσή του, ενώ το Καθολικό είναι εξωστρεφές και ιδιαίτερα προσιτό στους επισκέπτες. Ολόκληρο το συγκρότημα είναι κτισμένο με τον παραδοσιακό κυκλαδικό τρόπο κατασκευής. Επίσης στους χώρους της πρώην σχολής λειτουργεί λαογραφικό μουσείο.
Το συγκρότημα κτίστηκε σε διαφορετικές χρονικές περιόδους. Αρχικά λειτούργησε η νότια πτέρυγα, όπου στεγάζονταν η μονή, το ορφανοτροφείο, το δημοτικό και το γυμνάσιο. Η πρώτη μικρή κοινότητα αποτελούνταν από τέσσερις μοναχές, ενώ στο σχολείο φοιτούσαν 24 κορίτσια του νησιού. Το 1877 ιδρύθηκε και οργανώθηκε η Γαλλική Σχολή, που απευθύνονταν σε Καθολικά και Ορθόδοξα κορίτσια. Στο τέλος του 1890 ολοκληρώθηκε η ανατολική πτέρυγα που χρησιμοποιήθηκε ως επέκταση της σχολής.
Στις αρχές του 20ού αιώνα τόσο η μονή, όσο και το σχολείο γνωρίζουν τη μεγαλύτερη άνθισή τους. Οι πάνω από 200 μαθήτριες - κόρες εύπορων οικογενειών, καθώς και τα 20 ορφανά και τα παιδιά των γύρω χωριών που παρακολουθούσαν δωρεάν τα μαθήματα, ώθησαν τις μοναχές στην επέκταση των σχολικών εγκαταστάσεων. Το 1931 δραστηριοποιείται το ιδιωτικό Ελληνογαλλικό Γυμνάσιο. Πενήντα - εξήντα μορφωμένες καλόγριες αναλαμβάνουν τη διδασκαλία, η οποία εκτός από τα βασικά μαθήματα περιλαμβάνει τρόπους καλής συμπεριφοράς, χαρακτική, ζωγραφική και πιάνο. Παράλληλα μάθαιναν ταπητουργία, ραπτική και υφαντική, ενώ τους θερινούς μήνες μεταφέρονται στις κατασκηνώσεις της Κολυμπήθρας, που σήμερα ανήκουν στη Λεόντειο Σχολή.
Το 1940, η κοινότητα των μοναχών και η σχολή αντιμετωπίζουν έντονα προβλήματα, με αποτέλεσμα ο αριθμός των μαθητριών να μειωθεί δραματικά. Έτσι, οι σπουδάστριες, τη δεκαετία του 1950, μεταφέρονται στο αντίστοιχο σχολείο της Αθήνας. Από τη δεκαετία του 1960, στις εγκαταστάσεις της Τήνου αναπτύσσεται άτυπα, για 33 χρόνια, σχολή ραπτικής και ταπητουργίας, η οποία προσφέρει εργασία σε αρκετά κορίτσια του νησιού. Όσον αφορά στο Δημοτικό, λειτούργησε από το 1935 έως το 1984, οπότε και έκλεισε, λόγω της ελαχιστοποίησης των παιδιών της περιοχής και των αυξανόμενων αναγκών που οι καλόγριες δε μπορούσαν να αντιμετωπίσουν. Στα τέλη του 1970, οι τελευταίες ηλικιωμένες μοναχές εγκαθίστανται στο συγκρότημα του Αμαρουσίου Αττικής.Το κτίσμα απέκτησε και πάλι ζωή με την εφαρμογή του Σχεδίου Καποδίστρια, οπότε ο Δήμος Εξωμβούργου αποφάσισε να εγκαταστήσει το Δημοτικό του σχολείο. Επίσης στη Μονή εξακολουθούν να διοργανώνονται σεμινάρια και εκδηλώσεις, κυρίως κατά την περίοδο των θερινών μηνών.
Σήμερα αναζητούνται νέοι τρόποι, ώστε με πρωτοβουλία της Ιεράς Αρχιεπισκοπής μας οι κτηριακές εγκαταστάσεις, αληθινά μεγαλοπρεπείς να εξυπηρετήσουν την Τήνο, τους κατοίκους της και την εκκλησία στις νέες μορφές διαποίμανσης που παρουσιάζονται. Ήδη σε ένα τμήμα των εγκαταστάσεων στεγάζεται το ενιαίο δημόσιο δημοτικό σχολείο του Δήμου Τήνου αλλά και σε ένα άλλο το πνευματικό κέντρο για τα παιδιά των χωριών. Επίσης σε ένα τμήμα των προαύλιων χώρων ήδη γίνονται πολιτιστικές εκδηλώσεις στα πλαίσια του ετήσιου Φεστιβάλ Δήμου Εξωμβούργου Τήνου. Το κτηριακό αυτό συγκρότημα μπορεί να παίξει ένα σημαντικό νέο ρόλο στη σύγχρονη και αυριανή ιστορία του τόπου ως διεθνές συνεδριακό κέντρο με δυνατότητες φιλοξενίας συνέδρων αλλά και άλλων ομάδων από το εξωτερικό.
ΟΙ ΧΩΡΟΙ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ
Ο Χώρος υποδοχής
Οι επισκέπτες εισέρχονται στη Μονή από την κεντρική είσοδο της Μονής που βρίσκεται στη νοτιοδυτική πλευρά του οικισμού των Λουτρών. Η πρώτη επαφή με τη Μονή γίνεται στο χώρο της υποδοχής που ήταν το σαλόνι της Σχολής-Μονής, όπου μπορείτε να δείτε την επίπλωση της εποχής, καθώς επίσης και μερικά από τα πιάνα της σχολής.
Το παρεκκλήσιο της Μονής είναι αφιερωμένο στην Ιερά Καρδία του Ιησού. Έτσι το μοναστήρι, η Σχολή και η ονομασία τους είναι αφιερωμένα στην Ιερά Καρδία του Ιησού.
Στο παρεκκλήσιο μπορείτε να δείτε εκτός από τους πάγκους και τα στασίδια (δυνατότητα προσευχής των μοναχών), εικόνες και αγάλματα Αγίων, το ξύλινο εξομολογητήριο, αλλά και το εκκλησιαστικό αρμόνιο. Στον πρόναο υπάρχουν παλαιά αρτοφόρια και φωτιστικά του παρεκκλησίου,καθώς και ένα τμήμα της βιβλιοθήκης. Υπάρχουν επίσης βάζα, βάσεις, κηροπήγια και ό,τι χρειάζονταν για την τέλεση της ιεράς Ακολουθίας.
Στο παρεκκλήσιο μπορείτε να δείτε εκτός από τους πάγκους και τα στασίδια (δυνατότητα προσευχής των μοναχών), εικόνες και αγάλματα Αγίων, το ξύλινο εξομολογητήριο, αλλά και το εκκλησιαστικό αρμόνιο. Στον πρόναο υπάρχουν παλαιά αρτοφόρια και φωτιστικά του παρεκκλησίου,καθώς και ένα τμήμα της βιβλιοθήκης. Υπάρχουν επίσης βάζα, βάσεις, κηροπήγια και ό,τι χρειάζονταν για την τέλεση της ιεράς Ακολουθίας.
Το μικρό αυτό τσαγκαράδικο φέρνει νοσταλγία εκείνων των χρόνων, όταν οι ίδιες οι μοναχές με τη βοήθεια συγγενών και φίλων, έφτιαχναν τα παπούτσια για τα παιδιά και για τις ίδιες.
Εδώ λειτούργησε τμήμα- σχολή μουσικής με 30 πιάνα απ’ όπου οι φοιτήτριες έπαιρναν διπλώματα και πτυχίο (τα οποία ήταν αναγνωρισμένα από το Εθνικό Ωδείο της χώρας). Στην αίθουσα αυτή μαρτυρείται αυτό το γεγονός μιας και οι τοίχοι της είναι διακοσμημένοι με διάφορα διπλώματα και πολυάριθμες παρτιτούρες. Επίσης στην αίθουσα θεάτρου της σχολής υπάρχει ένα πιάνο με ουρά, το μοναδικό του είδους του στην Ελλάδα ( σύμφωνα με ειδικούς).
Σε αυτή την αίθουσα προσφέρεται η ευχαρίστηση της άφεσης στο να ζωγραφιστείτε, αλλά και να ζωγραφίσετε… Στην ίδια λοιπόν σχολή λειτούργησε τμήμα- σχολή καλών τεχνών και μάλλον η μοναδική τότε σε ολόκληρη την Ελλάδα, εφ’ όσον το Πολυτεχνείο δεν είχε ακόμα οργανωθεί.
Στο χώρο αυτό αφήστε τα μάτια σας να πέσουν επάνω στα τόσα μπουκαλάκια, στις τόσες σκόνες, στα τόσα σχέδια (πίνακες, προσωπογραφίες, γκραβούρες και σκίτσα), στα τόσα βιβλία, καθώς επίσης και στην πληθώρα των μέσων που είχαν εκείνη την εποχή για να ζωγραφίσουν (κηρομπογιές, ξυλομπογιές, μολύβια, κάρβουνα, νερομπογιές και τέμπερες).
Το τμήμα αυτό της σχολής απασχόλησε τα κορίτσια και σε άλλες τέχνες όπως την πυρογραφία (έπιπλα στο μοναστήρι και στη σχολή έχουν διακοσμηθεί από μαθήτριες)! Επίσης με μία τεχνική τοποθετούσαν σε τοίχους και πόρτες ειδικά γράμματα και αριθμούς!
Αν θέλετε μπορείτε να βρείτε φωτογραφίες από την αίθουσα καλών τεχνών στο βιβλίο του κ. Φιλιππότη «Η Τήνος του Μεσοπολέμου.» στα χρόνια λειτουργίας της σχολής.
Από τις μοναδικές αίθουσες στις οποίες δεν έχει αλλάξει κάτι μέχρι και σήμερα είναι το Φαρμακείο- Ιατρείο. Αυτό το ιατρείο ήταν το μοναδικό για όλο το νησί,αφού εκεί εξυπηρετούνταν οι ασθενείς της Τήνου!
Η νοσοκόμα αδελφή εξυπηρετούσε έτσι τις ανάγκες του νησιού και κυρίως παρείχε τις πρώτες βοήθειες. Ίσως να γίνονταν εκεί και μικροεπεμβάσεις, το σίγουρο πάντως είναι ότι λειτουργούσε και σαν οδοντιατρείο, αλλά και σαν κουρείο ( κυρίως για τις μαθήτριες).
Το ιατρείο αυτό παρείχε επίσης και φάρμακα στους ασθενείς, αφού λειτουργούσε και σαν φαρμακείο. Τα φάρμακα αυτά παρασκευάζονταν και αυτά στον ίδιο χώρο, από βότανα του νησιού (π.χ. από τον κρόκο). Για το λόγο αυτό χαρακτηρίσθηκε και ως ένα είδος Εξωτερικού Ιατρείου.
Η απέναντι αίθουσα και ο διάδρομος χρησίμευαν ως χώροι αναμονής των ασθενών.
Η νοσοκόμα αδελφή εξυπηρετούσε έτσι τις ανάγκες του νησιού και κυρίως παρείχε τις πρώτες βοήθειες. Ίσως να γίνονταν εκεί και μικροεπεμβάσεις, το σίγουρο πάντως είναι ότι λειτουργούσε και σαν οδοντιατρείο, αλλά και σαν κουρείο ( κυρίως για τις μαθήτριες).
Το ιατρείο αυτό παρείχε επίσης και φάρμακα στους ασθενείς, αφού λειτουργούσε και σαν φαρμακείο. Τα φάρμακα αυτά παρασκευάζονταν και αυτά στον ίδιο χώρο, από βότανα του νησιού (π.χ. από τον κρόκο). Για το λόγο αυτό χαρακτηρίσθηκε και ως ένα είδος Εξωτερικού Ιατρείου.
Η απέναντι αίθουσα και ο διάδρομος χρησίμευαν ως χώροι αναμονής των ασθενών.
Σε αυτή την αίθουσα υπάρχουν όλα τα ιερά άμφια (ιερέων) της μονής τα οποία παρασκευάσθηκαν από την ίδια. Εκεί βρίσκονται επίσης κανδηλιέρα, κηροπήγια μικρά λάβαρα για λιτανείες και ένα μικρό εργαστήριο παρασκευής οστιών της Θείας Κοινωνίας, γιατί η μονή τροφοδοτούσε όστιες σε όλες τις ενορίες του νησιού.
Τα ιερά άμφια που βλέπετε όταν επισκεφθείτε το μουσείο είναι σχεδόν όλα χειροποίητα και φτιαγμένα σ’ αυτούς τους χώρους! Μία υπεύθυνη αδερφή με μία ομάδα κοριτσιών είχαν αυτή την αρμοδιότητα, όσον αφορά στα σχέδια και στα κεντήματα.
Όλα τα μηχανήματα που υπάρχουν σε αυτή την αίθουσα με τη βοήθεια μοναχών και μαθητριών μετέτρεπαν το μαλλί των ζώων σε κλωστή! Υπάρχουν επίσης εργόχειρα μαθητριών και βιβλία με σχέδια, αλλά και ένας καλοδιατηρημένος αργαλειός (υπήρχαν πολλοί περισσότεροι τότε), καθώς και φωτογραφίες πριν μπείτε στην αίθουσα της σχολής ταπητουργίας.Πολλά μεγάλα κορίτσια παρακολουθούσαν μαθήματα μαζί με μικρότερα και μάθαιναν ένα επάγγελμα ή εξοικονομούσαν την «προίκα» τους! Άλλες πάλι εργάζονταν στη σχολή.
Υαλικά σκεύη και τα επίσημα σερβίτσια… Όλα όπως τότε, νομίζεις ότι σε λίγο θα εμφανιστούν οι μοναχές για να παραθέσουν γεύμα… Στην τραπεζαρία υπάρχει ο άμβωνας και μπορείτε να διακρίνετε τον εντυπωσιακό φωτισμό της!
Αποθηκευτικός Χώρος:
Πήλινα, κεραμικά, μαρμάρινα, σιδερένια και ξύλινα σκεύη μαρτυρούν το μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού της ζωής. Σκεύη πριν την εμφάνιση του Ηλεκτρικού ρεύματος, αλλά και πρώτες συσκευές που λειτουργούν με ηλεκτρικό ρεύμα (π.χ. μαχαίρια κοπής τυριού).
Προχωρώντας προς το τρίτο αναρρωτήριο θα δείτε το δωμάτιο της υπεύθυνης μοναχής για τις άρρωστες μαθήτριες και στο τρίτο αναρρωτήριο μπορείτε να δείτε παιχνίδια και βιβλία τα οποία χρησίμευαν για τις άρρωστες μαθήτριες.
Οι κοιτώνες των κοριτσιών πλέον δεν υπάρχουν. Έχουν μετατραπεί σε αίθουσες διδασκαλίας του Ενιαίου δημόσιου δημοτικού σχολείου του Δήμου Εξωμβούργου. Υπάρχουν όμως σε φωτογραφίες, αλλά και στις μνήμες μοναχών και μαθητριών!
Καθώς προχωράτε μετά από το τρίτο αναρρωτήριο θα μπείτε στο άβατο του μοναστηριού. Αποκλειστικός χώρος των μοναχών στον οποίο απαγορευόταν να περάσει ή ακόμα να δει οποιαδήποτε μαθήτρια. Θα δείτε ένα δωμάτιο το οποίο προφανώς ήταν των δόκιμων (πριν γίνουν μοναχές) και ένα βοηθητικό αποθηκευτικό χώρο.
Στη συνέχεια ξεκινάνε τα κελιά των μοναχών, τα οποία κατά κύριο λόγο είναι ατομικά, υπάρχουν βέβαια και κελιά με δύο κρεβάτια. Αυτό γιατί κάποια κελιά έπρεπε να είναι με δύο κρεβάτια, ώστε σε περίπτωση αρρώστιας μία μοναχή να φροντίζει την άλλη. Ένα άλλο ενδεχόμενο είναι η μεταφορά κρεβατιών από τον παραπάνω όροφο για τη λειτουργία του μουσείου.
Κάθε κελί περιέχει κρεβάτι, κομοδίνο, λάμπα (πριν την εμφάνιση του ρεύματος), κανάτα και λεκανίτσα για τις ατομικές ανάγκες των μοναχών και ένα είδος κρεμάστρας. Στο διάδρομο των κελιών μπορείτε να διακρίνετε τον εντυπωσιακό τρόπο αντιστήριξης του όλου συγκροτήματος, το φωτισμό και τη θέα του κάθε κελιού, αλλά και το συνδυασμό των ωραίων χρωμάτων στους τοίχους.
Το κελί της Ηγουμένης
Το τελευταίο κελί είναι αυτό της Ηγουμένης. Δεν υπάρχει κάτι το ιδιαίτερο εκτός από την ωραία ξύλινη «επίπλωση» της εποχής. Στο κελί αυτό επίσης υπάρχει μία από τις φορητές τουαλέτες, το οποίο όταν κλείνει μοιάζει με μικρό σεντούκι.
Στο διάδρομο έξω από την αίθουσα κοινότητας των μοναχών υπάρχει φωτογραφικό υλικό της εποχής και ο τηλεφωνικός θάλαμος.
Στην αίθουσα κοινότητας συναθροιζόταν οι μοναχές κατά τη διάρκεια της ημέρας. Σήμερα στην αίθουσα αυτή φιλοξενείται παράλληλα η αίθουσα φωτογραφίας. Έτσι εκτός από τη βιβλιοθήκη και τα τραπέζια των μοναχών υπάρχουν φωτογραφικές μηχανές, αρνητικά εκτύπωσης φωτογραφιών, ακόμα και γραμμόφωνα!
Την αίθουσα διακοσμούν πίνακες και προσωπογραφίες μοναχών (κυρίως Ηγουμένων του μοναστηριού). Εκεί υπάρχουν επίσης αναμνηστικά που δίδονταν παλαιότερα, βιβλία, παιχνίδια (των κοριτσιών), το κλακουάρ και στο κέντρο της αίθουσας το μαγκάλι.
Στο γραφείο αυτό υπάρχει η παλιά κλειδοθήκη του μοναστηριού, ένα χειροποίητο χαλί, το γραφείο της ηγουμένης και άλλα δύο secretaire(προφανώς των δύο γραμματέων), παλιά souvenirs της σχολής, το σεντούκι με τα τρία κλειδιά και μία μεγάλη ξύλινη αρχειοθήκη.
Από τις τελευταίες αίθουσες της επίσκεψής σας στους μουσειακούς χώρους του μοναστηριού και από τις καλύτερες. Αυτό γιατί μπορείτε εκεί να θαυμάσετε χειροποίητα έργα τέχνης μαθητριών και μοναχών. Ποικιλία ενδυμασιών θεάτρου (για τις ανάγκες της σχολής), ιερών αμφίων και διαφόρων άλλων πλεκτών, αλλά και σχεδίων τους σε βιβλία (φτιαγμένα από μαθήτριες και μοναχές) σας περιμένουν να τα θαυμάσετε!Με τις λίγες αυτές φωτογραφίες από τις πολυάριθμες που υπάρχουν για τη ζωή και το έργο της Μονής και της Σχολής Ουρσουλινών στα Λουτρά της Τήνου γίνεται φανερή η πολιτιστική κληρονομιά που παραδόθηκε ως παρακαταθήκη στην Ιερά Αρχιεπισκοπή Νάξου-Τήνου-Άνδρου-Μυκόνου.
0 Comments :
Δημοσίευση σχολίου