Αναζητώντας την «καλή διοίκηση»

Όπως μια επιχείρηση για να πετύχει τους στόχους της, να αυξήσει τα κέρδη της και να εξασφαλίσει την συνέχειά  της, χρειάζεται μια καλή διοίκηση, έτσι και ένα κράτος, μια

περιφέρεια, ένας δήμος για να αναπτυχθούν απαιτείται μια ορθή και καλά οργανωμένη δημόσια διοίκηση. Η δημόσια διοίκηση σε επίπεδο αιρετών, το πρώτο βαγόνι του τρένου που εκπροσωπεί θα επιλέξει σε ποιες ράγες θα πατήσει και από ποια μέρη θα περάσει. Αυτή είναι που θα χαράξει την πορεία και το μέλλον του. Αν, μάλιστα, λάβουμε υπόψη την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η σημερινή Ελλάδα, αντιλαμβανόμαστε πόσα δεινά μπορεί να προκαλέσει μια κακή πορεία της διοίκησης.

  Σίγουρα δεν υπάρχουν τα μονοπάτια της βέβαιης επιτυχίας, ωστόσο υπάρχουν οι χάρτες που μπορούν να οδηγήσουν στην καλή διαδρομή. Μια καλή διοίκηση αιρετών, λοιπόν, οφείλει να εκπροσωπεί και να εκφράζει τη βούληση αυτών που την εξέλεξαν. Όμως, πρέπει με σύνεση να πράττει και να επιλέγει τη στρατηγική που θα ακολουθήσει για να μην οδηγηθεί σε ασυδοσία. Ο στόχος της είναι να διασφαλίσει την σωστή οργάνωση, τη λύση των προβλημάτων μέσω δημοκρατικού διαλόγου, την ανάπτυξη του τόπου και έργα που θα μείνουν για τις επόμενες γενιές. Τα έργα, άλλωστε, είναι αυτά που μένουν και όχι τα λόγια - λογομαχίες ή έπαινοι- .

   Μέχρι πριν λίγους μήνες πίστευα πως μέσα στο συμβούλιο των αιρετών η πλειοψηφία και η μειοψηφία μπορούν  να συνεργαστούν ομαλά και μέσα σε ένα πλαίσιο ενότητας να οδηγήσουν μαζί σε αυτήν την πορεία. Όμως, κατάλαβα πως αυτό δε μπορεί να γίνει γιατί όταν φέρει κάποια πρόταση η μειοψηφία πρέπει να πάρει το πράσινο φως από την πλειοψηφία. Αν όχι σε όλες, στις περισσότερες φορές ανάβει το κόκκινο φως για μικροπολιτικούς λόγους, επειδή δηλαδή η πρόταση προέρχεται από την μειοψηφία. Άρα, στην κατανομή των ρόλων η πλειοψηφία κατέχει τη χάραξη της πορείας και η μειοψηφία την κριτική ορισμένων επιλογών της πρώτης και νέες προτάσεις. Και μάλιστα το έργο της κριτικής είναι πολύ σημαντικό αφού η πολυφωνία είναι αξία της Δημοκρατίας. Συχνά, όμως, παρεμποδίζεται η μειοψηφία στην εκπλήρωση και αυτού του ρόλου της, δηλαδή της κριτικής, γιατί όταν εκφράζει την κριτική της δε γίνεται σεβαστή, αντιθέτως πυροβολείται από την πλειοψηφία και μάλιστα όχι για την ουσία της κριτικής της αλλά με επιθέσεις μη πολιτικά ορθές. Παραδείγματος χάρη, η εμμονή στην στείρα αντιπαλότητα με υπενθυμίσεις για το ποιος κάνει κουμάντο και ποιος είναι νικητής των εκλογών, μόνο την φίμωση της μειοψηφίας και την επίταση της  αλαζονείας επιθυμεί να επιφέρει, πλήττοντας έτσι, την ουσία της Δημοκρατίας.  Άλλη μια λαθεμένη απάντηση στην κριτική της μειοψηφίας είναι το ‘’και παλαιότερα έτσι είχε γίνει’’ διότι με αυτό τον τρόπο διαιωνίζονται πιθανώς λαθεμένες παλιές τακτικές.

   Ακόμη, είτε το συμβούλιο λέγεται τοπικό, δημοτικό, περιφερειακό, είτε είναι κοινοβουλευτικό, κατά την ψήφιση προγραμμάτων, παραδείγματος χάρη λόγω των ημερών, του προϋπολογισμού, πρέπει τα μέλη προτού το ψηφίσουν να γνωρίζουν καλά και να έχουν μελετήσει τι καλούνται να ψηφίσουν. Συχνά, όμως, κριτήριο για τη ψήφιση δεν είναι το περιεχόμενο του προγράμματος αλλά η παράταξη, οπότε οι σύμβουλοι της πλειοψηφίας χαρίζουν απλόχερα το ναι, άνευ άλλου τινός, απλώς και μόνο επειδή  αυτό επιτάσσει η παραταξιακή γραμμή.

  Κάτι ακόμα που γίνεται στα συμβούλια αυτά και είναι λάθος είναι η κατάχρηση εξουσίας από την πλειοψηφία. Η περιπτωσιολογία μακρά: δεν αφήνεται η μειοψηφία να πάρει το λόγο, μειώνεται ο χρόνος που της αναλογεί, γίνονται τα στραβά μάτια στις παραβάσεις και στις επεμβάσεις από την πλειοψηφία. Ακόμη, ενώ δεν επιτρέπεται η παρακώλυση της διαδικασίας από εξωσυμβουλιακά άτομα, όταν πρόκειται για πρόσωπο που υποστηρίζει την πλειοψηφούσα παράταξη μιλώντας προσβλητικά για τη μειοψηφία, κανείς, ακόμη κι αν ο ρόλος του είναι η διασφάλιση της ομαλότητας και της αμεροληψίας του συμβουλίου, δεν φροντίζει να μη γίνονται τέτοιες επεμβάσεις ή να διακόπτονται εγκαίρως. Λειτουργεί, δηλαδή, το συμβούλιο με δύο μέτρα και δύο σταθμά, αυστηροποιώντας  το κλίμα για την μειοψηφία, ελαφρύνοντας, όμως, το κλίμα για την πλειοψηφία.

  Κλείνοντας, πιστεύω πως ο κάθε αιρετός μετά από κάθε συμβούλιο οφείλει να κάνει την αυτοκριτική του αλλά και την κριτική του ίδιου του συμβουλίου. Οφείλει να σκέφτεται και να κρίνει αν δε θέλει να λέγεται κομματική μαριονέτα. Άλλωστε η ψήφος των πολιτών ήταν και προσωπική πέρα από κομματική. Οφείλουν, λοιπόν, να βάζουν κι αυτοί το λιθαράκι τους στην επίτευξη της καλής διοίκησης αν θέλουν να εκπροσωπούν σωστά τους πολίτες που τους εξέλεξαν.

Βαγγέλης Κρητικός
Φοιτητής στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών
Σύμβουλος στη Δημοτική Κοινότητα Τήνου
με τον συνδυασμό «Τήνος-Τολμάμε Μαζί»