Με πιάνει το παράπονο για όλα αυτά τα χρόνια σπουδών, κόπων, δικών μου και των γονιών μου ...

 

Γράφει η Πετρινέλα

Δεν έχω δικό μου προφίλ σε κάποιο ιστότοπο κοινωνικής δικτύωσης.

Σας γράφω στον "τοίχο" της Bona Vefa, καθώς αναγνωρίζω τη δύναμη που έχει το facebook ως μέσο ανταλλαγής πληροφοριών και επικοινωνίας γενικότερα.

Είμαι η Πετρινέλα και μένω στην Κώμη της Τήνου. Ανήκω σε μια πληγωμένη γενιά και θα θίξω δυο – τρία θέματα, που αν έχετε λίγο χρόνο, αξίζει να τα διαβάσετε:

Θα σας πάω αρκετά χρόνια πίσω (1997-2003), όταν ακόμα ήμουν μαθήτρια δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης...

Τα παιδιά που μέναμε σε χωριό, ξυπνούσαμε από τα άγρια χαράματα για να πάμε στο σχολείο, ώστε να μεταφερθούν μετά από μας και τα παιδιά από τα Κιόνια ή το Πόρτο.

Φτάναμε δηλαδή 7:40 και το χτύπημα του κουδουνιού ήταν 8:05!

Όσο για την επιστροφή, αυτή ήταν πάντα στις 14:10. Άσχετα αν είχες σχολάσει π.χ. στις 12:30 γιατί είχες πεντάωρο. Δεν είχες άλλη επιλογή από το να περιμένεις. Κι ας έβρεχε, κι ας έκανε κρύο…

Το λεωφορείο αν και σχολικό εξυπηρετούσε και απλούς πολίτες. Μη βλέπετε τώρα που δεν υπάρχουν παιδιά στα χωριά. Τότε όταν ήμουν 13-14 χρόνων, υπήρχαν φορές που δεν έβρισκες ελεύθερη θέση π.χ. γιατί ο παππούλης από την Αγάπη, την είχε προλάβει. Θα σήκωνες τον παππούλη; Όχι βέβαια. Όμως, η θέση που σου αναλογούσε (για την οποίαν είχαν πληρώσει οι φορολογούμενοι) ήταν κατειλημμένη.

Άσε που μια φορά την εβδομάδα (αν θυμάμαι καλά κάθε Παρασκευή), γυρίζαμε από τον παλιό το δρόμο ώστε να εξυπηρετηθούν και οι κάτοικοι εκείνων των χωριών (που εννοείται δεν ήταν μαθητές), δηλαδή άλλο ένα τέταρτο καθυστέρηση…

Οι μαθητές, όπως έλεγε και μια καθηγήτριά μου, καλή της ώρα, είναι οι πιο σκληρά εργαζόμενοι. Πόσο μάλλον εμείς που ήμασταν και τόσες ώρες στους δρόμους, με όλο αυτό το βάρος στην πλάτη μας.

Άντε μετά να καθίσεις να διαβάσεις…

Όλοι μας όμως, παιδιά και γονείς γνωρίζαμε πως μια τόσο μικρή κοινωνία δε θα μπορούσε να έχει περισσότερα δρομολόγια για να εξυπηρετήσει τους πολίτες της και κάναμε υποχωρήσεις για το καλό του τόπου μας.

Όταν έφτασα τα 17 έφτιαξα το μηχανογραφικό μου, δηλαδή δήλωσα τις Σχολές στις οποίες ήθελα να περάσω. (Ένα θέμα που δεν είναι της παρούσης: πώς είναι δυνατόν μια μαθήτρια 17 χρόνων να μπορεί να πάρει μια τόσο σημαντική απόφαση για τη ζωή της;).

Η επιλογή έγινε με γνώμονα όχι τα ενδιαφέροντα μου, αλλά βάσει των Σχολών που θεωρούσα ότι θα με βοηθούσαν να βρω μια αρκετά καλή δουλειά.

Τελικά πέρασα στη Νομική Αθηνών στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης. Παιδί τότε, (= αθώο) σκέφτηκα ότι αν υπήρχε κάποια εξειδίκευση στο δημόσιο τομέα, σίγουρα θα ήταν αυτή η Σχολή. Πού να φανταστώ ότι το Πτυχίο αυτό θα μου ήταν άχρηστο και αυτό που μετράει τελικά είναι το μέσον;

Έβγαλα τη Σχολή στα 3,5 χρόνια (ούτε εξεταστική Σεπτεμβρίου δεν χρειάστηκε να περάσω), διότι ήθελα να γίνω οικονομικά ανεξάρτητη.

Έκανα διάφορες δουλειές και παράλληλα συμμετείχα σε προκηρύξεις του δημοσίου μέσω ΑΣΕΠ με σκοπό την εύρεση εργασίας στο αντικείμενο μου.

Δυο τρεις από αυτές αφορούσαν θέσεις στην Τήνο και όπως ήταν φυσικό, απαραίτητο προσόν ήταν αυτό της εντοπιότητας.

Εντοπιότητα: Πώς αυτός που έρχεται στην Τήνο 10 ημέρες τον Αύγουστο, άλλες 5 το Πάσχα και μια φορά στα 4 χρόνια για να ψηφίσει, ανήκει στην ίδια κατηγορία με αυτόν που ζει εδώ 365 ημέρες το χρόνο κάτω από αυτές τις συνθήκες, τις διακοπές ρεύματος, τα απαγορευτικά απόπλου, την απουσία ιατρικής περίθαλψης και γενικά όλες τις δυσκολίες που έχει ένα νησί;

Μα φυσικά εξαιτίας της ψήφου, όλα γι’ αυτή γίνονται!

Για να μην τα πολυλογώ, δεν πέρασα σε κάποια προκήρυξη (όσες πρόλαβα δηλαδή) γιατί μου έλειπαν τα μόρια της προϋπηρεσίας.

Όμως ήμουν καλά, είχα τη δουλειά μου (αν και άσχετη με τις σπουδές μου), συντηρούσα δικό μου σπίτι, κατάφερα να αγοράσω και αυτοκίνητο, και άρχισα σιγά - σιγά να νιώθω δυνατή και αισιόδοξη, μέχρι που ήρθε η κρίση και το Ταμείο Ανεργίας, και επέστρεψα στον τόπο μου την Κώμη της Τήνου (να σημειώσω ότι θα είχα γυρίσει νωρίτερα αν υπήρχαν θέσεις εργασίας εδώ).

Σήμερα εργάζομαι στα χωράφια του πατέρα μου και σε ενοικιαζόμενα δωμάτια.

Η δουλειά δεν είναι ντροπή. Άλλωστε η ενασχόληση μου με τη γη μου αρέσει και με γαληνεύει. Όμως με πιάνει το παράπονο για όλα αυτά τα χρόνια σπουδών, κόπων δικών μου και των γονιών μου (οι οποίοι με πήγαιναν στα φροντιστήρια και με περίμεναν 2 και 3 ώρες), οικονομικών τους στερήσεων και το σπουδαιότερο, για όλα αυτά τα σχέδια που έκαναν όταν ήμουν παιδί… για μια καλύτερη ζωή!

Γιατί τα γράφω όλα αυτά;

Διότι πιστεύω ότι εκφράζω τους περισσότερους νέους της ηλικίας μου, οι οποίοι δυστυχώς έχουμε καταστραφεί από λάθη άλλων, χωρίς καμία προοπτική για επαγγελματική αποκατάσταση, οικογένεια, όνειρα.

Αχ όνειρα!

Ας μην στερήσουμε και από τις επόμενες γενιές το δικαίωμα τους να ονειρεύονται.

Ας πιάσουν επιτέλους, τόπο όλες αυτές οι θυσίες.

Ας κάνει και μια φόρα ο τόπος κάτι καλό για τους ανθρώπους του και όχι μόνο οι άνθρωποι για τον τόπο τους.

Ας φτιάξουμε επιτέλους, μια κοινωνία πιο δίκαιη! Παρακαλώ!

---

Νίκος Φώσκολος: Πρέπει να πούμε κι εμείς άλλα πολλά... τώρα σιωπούμε μπρος τη δίκαιη αγανάκτηση και το παράπονο της Πετρινέλας. Το λουλούδι είναι απ' τον κήπο των γονιών της, λουλούδι και η ίδια, που δεν θέλει να μαραθεί. 

Πηγή:tiniaki.com

Σημείωση kantam.gr:

Μακάρι όλα αυτά τα λουλούδια που στολίζουν τον κήπο λέγεται «Τήνος», και σιγά σιγά μαραίνονται ή πάνε σε άλλους μεγαλύτερους αλλά μακρινούς, να βρεθεί  κάποιος από όσους έχουν τη φροντίδα  αυτού του κήπου να τα φροντίσει ώστε να ανθίσουν και πάλι! 

Πηγή kantam.gr